Burgerlijk

Tweede kerstdag 2017. Het is de eerste keer in onze relatiecarrière dat wij op zo'n bonusfeestdag met burgerlijke schaamtegevoelens naar een woonboulevard rijden. Nog niet het dorp uit worden mijn lachspieren geactiveerd als mijn partner met een besmuikte grijns ' We kunnen nog terug' uitbrengt. 

Als we de parkeerplaats mét verkeersregelaar oprijden zien we dat we niet de enigen zijn die meubels willen kijken. Wonder boven wonder vinden we nog een plekje en even later treden we het woonpaleis binnen waar we enigszins gedesoriënteerd in het rond kijken. We slenteren langs de zaken en stappen er een naar binnen. Op zoek naar inspiratie, in eerste instantie voor een kast. Ons oog valt op een exemplaar dat ons beiden aanspreekt. Als we het hout voelen en de deurtjes open trekken duurt het maar heel kort of er staat al een verkoper in onze nek te hijgen met: 'Weet u dat deze kast onderdeel is van een hele serie?' Er staan nog meer meubels boven, ik loop wel even met u mee als u wilt?'

Even later staan we op de bovenverdieping naar de aanverwante artikelen te staren.' Hebt u al veel winkels gehad vandaag?' informeert hij. 'Nee hoor, dit is de eerste, wij vinden het eigenlijk ontzettend burgerlijk' zeg ik glimlachend. 'Ach ja', sputtert de jongeman ongemakkelijk en dan: 'Wilt u misschien een kopje koffie?' Als we dat afslaan druipt hij af. 'We gaan hier weg', klinkt het naast me. Als we opnieuw langs de kast lopen en het prijskaartje zien weten we zeker dat we gauw de uitgang moeten opzoeken. Ook in de andere zaken vallen de meeste meubels niet in onze prijsklasse en na het snaaien van een paar kerstkransjes, die her en der op een dienblad worden aangeboden, verlaten we het pand.

Dit jaar miste ik de jaarlijkse toespraak van Alexander. Ik moest het deze kerst doen met de mededeling van mijn partner die, nadat hij van het toilet kwam, naar eigen zeggen een mooie kerstboodschap had gebracht. Niks burgerlijks is ons vreemd. Zo maar even het gourmetstel naar de zolder brengen.