Punt uit!

De term ‘accreditatie’ is vaak op mijn werk te horen. Accreditatie is het behalen van punten door professionals, die een scholing, een cursus of een symposium hebben bijgewoond. Die professionals kunnen bijvoorbeeld huisartsen, praktijkondersteuners of praktijkassistentes van een huisartsenpraktijk zijn maar ook overige zorgverleners, die tot de doelgroep van ons bedrijf behoren.  Mijn collega’s van de nascholingsafdeling hebben als taak de zogenaamde accreditatiepunten, na deelname, in een systeem bij te schrijven.

Van de week kwam er een collega van de genoemde afdeling bij mijn bureau staan met de vraag: ‘Is het de accreditatiepunt of het accreditatiepunt?’ Ja, toen had ze mij even stil. Natuurlijk wisten we allebei dat punt zowel met het als met de aangeduid kan worden. De punt als een leesteken, de punt als een stip en de taartpunt. Het punt als in‘het punt aansnijden’ of ‘ik sta op het punt te vertrekken.’ Maar zeg je: ‘Ik schrijf het accreditatiepunt of de accreditatiepunt bij?’ Google werd ingeschakeld. Wat we ook probeerden, het werd ons niet duidelijker. Op de website ‘Welklidwoord.nl’ krijg je na het intypen van ‘accreditatiepunt’ de melding: ‘Helaas, we zijn nog niet zo slim, is het wel een zelfstandig naamwoord?’ in beeld. 

Mijn collega besloot dit punt, in het bericht wat ze hierover aan de desbetreffende mensen moest sturen, maar te omzeilen. Ze zou haar vader, die dit soort dingen vaak weet, wel eens vragen hoe het zit. De kwestie had mij de hele dag in haar greep, om een punthoofd van te krijgen. Steeds als ik langs het kantoor van mijn collega liep werd het punt aangestipt.  

Wat zijn woorden als spits, display en cluster dan een verademing. Poot er een willekeurig lidwoord voor en het is goed. Mijn hoop is gevestigd op de vader van mijn collega om er daarna voor eens en voor altijd een punt achter te zetten.