Multifunctionele schaal

Afgelopen zomer kreeg ik van een vriendin een zak stoofperen uit eigen tuin. Diezelfde middag stond ik achter mijn fornuis om ze in rode wijn, sinaasappelsap, bosbessensap met kruidnagelen, laurierblad en kaneelstokjes te bereiden tot een culinair hoogstandje. Meestal lukt dat maar in dit geval was het eindproduct toch ietwat teleurstellend en kon ik tijdens het eten tegen een paar zure gezichten aankijken. Ik had inmiddels een schaaltje apart gezet voor de gulle geefster, die de dag daarna kwam om ze te halen. Vol trots liet ik het kunstwerk zien en het water liep haar nog net niet uit de mond. Ik zweeg over de zuurtegraad en besloot haar reactie gewoon af te wachten. 

De dagen daarna bleef het angstvallig stil. Eerst liet ik dat zo maar toen ze in alle toonaarden bleef zwijgen informeerde ik toch maar eens naar de gastronomische smaakbeleving van de peren. Door het sociaal-wenselijke antwoord, waarmee ze om de hete brij heen draaide, viel ze redelijk snel door de mand. 

Het schaaltje zou ik wel eens terug krijgen. Tijdens het koken miste ik het met regelmaat omdat ik het vaak gebruik voor salade of andere bijgerechten. Een fraai, Noord-Afrikaans exemplaar, dat ik eens op Sinterklaasavond mocht ontvangen. Desondanks vergat ik het steeds mee terug te nemen. Mijn vriendin idem dito maar sinds kort weet ik haar achterliggende motief. Toen ik bij haar was en op een helder moment om het schaaltje vroeg nam ze me mee naar haar slaapkamer waar ze de schaal, gevuld met allerhande sfeerkaarsjes en schitterend op haar nachtkastje, met een schaamteloze smile aan mij toonde. Die tomaten en gehaktballetjes die er normaliter in prijken werden acuut een ver van mijn bed show. Haar tip dat het schaaltje na een beetje spiritus gewoon weer te gebruiken was deed ik vriendelijk maar resoluut van de hand. Eigenlijk had haar moeder de aanzet gegeven. Die had er namelijk kastanjes in gedaan en ja toen was het hek van de dam. 

'Het bloed kruipt......'