Een veer is mooi zat

Vanavond op het Nos Journaal was er een item over het omstreden standbeeld van missionaris Petrus Donders in Tilburg. (De linkerhand van de missionaris rust op het hoofd van een zwarte, halfnaakte man, die op zijn knieën zit). Er is een bordje bij het standbeeld geplaatst met uitleg over de oorsprong van het beeld.

De discussie laait regelmatig op over wat we moeten met dergelijke dubieuze standbeelden. De vrouw, (commisielid omstreden monumenten) die geïnterviewd werd bij het beeld, vond het bordje niet afdoende en was van mening dat het beeld beter tot zijn recht kwam in een museumpark waar het hele verhaal kan worden verteld.

Ik ben van mening dat ze sowieso nooit zogenaamde helden als Michiel de Ruyter,  Winston Churchill en zo kan ik nog wel even doorgaan, op een voetstuk hadden moeten zetten. Dat ze geweldig waren is subjectief. Vaststaat dat het gewone mensen zijn geweest zoals jij en ik dat zijn. Met goede maar ook zwarte kanten. En die donkere kanten komen bijna altijd aan het licht, omdat die er doodgewoon ook zijn. Complimentjes maken is prima, af en toe een veer of desnoods een eerbetoon kan ook nog maar laat het verder. En daarbij: Wie wil er nu een beeld van zichzelf waar mensen tegenop kijken? Nou ja,  ze zijn er vast maar vaak al niet meer in leven als hun beeld er staat.

Maar laat de standbeelden die er nog zijn voor mijn part staan. Als symbool voor de absurditeit van heldenverering, als uitgangspunt voor een discussie hierover.

Om de beelden nou weg te halen en hier een museumpark voor op te tuigen? Tja, volgende discussie.