Zaakje

De stacaravan tegenover ons heeft nieuwe bewoners. Twee Franse stellen, zo'n 10 jaar ouder dan wij schat ik in, en een jonger stel; dertigers. Verder is het een ontmoetingsplaats van vrouwen en mannen van allerlei leeftijden. Vast een familieweekend, reünie of vriendenvakantie.

Een intrigerend geheel. Vooral in de ochtend als wij zitten te ontbijten en zicht hebben op alles wat er gebeurt. Maar ook in de avond als er meer drank in het spel komt en het gelal steeds luidruchtiger wordt. Te korte nachtponnen; blote basten, heel veel gelach en harde stemmen waarbij de mannen in de meerderheid zijn.

Geen probleem voor ons, we vermaken ons met wat we zien

Maar natuurlijk zitten daar grenzen aan..

Voor ons dan.

Één van de mannen, de kleinste van het stel, komt in de ochtend naar buiten in zijn onderbroek (gisteren een witte, vandaag een blauwe) en blijft hier vervolgens uren in lopen. En bleef het hier maar bij.

Zonder gêne, staat hij, midden op de veranda en om de haverklap, zijn zaakje te krabben, of hij nu wel of niet in gesprek is met zijn caravangenoten of de gasten die langs komen. Daarbij heeft hij er geen enkele moeite mee om zijn hand van achteren in zijn boord te steken om daar uitgebreid te gaan vorken. Als hij even geen jeuk heeft staat hij vol trots met zijn armen over elkaar en met zijn heupen vooruit.

Zijn naaste omgeving tolereert het blijkbaar en verder gaat het wat hem betreft niet. Hij mag er helemaal zijn in zijn blauwe onderbroek. Of in zijn witte  Hij mag pulken en vorken wanneer hij dit nodig vindt en iedereen mag het zien. Het t-shirt wat hij draagt met opschrift 'No stress' met een blije smiley, neemt hij wel heel letterlijk.

We willen er niet naar kijken maar toch...
Toch gaat de aandacht telkens weer naar dit mannetje wat daar loopt te paraderen met zijn zaakje en de bijbehorende handelingen.
Ik kruip af en toe achter mijn boek om het niet te hoeven zien. Ik zou er met mijn rug naartoe kunnen gaan zitten maar wil me blijkbaar ook blijven verbazen. Over (ik vermoed).zijn zoon bijvoorbeeld.

Ook hij heeft jeuk en ook hij is niet omgevingsbewust. Hij heeft ons vijf minuten eerder nog gegroet in het Nederlands ('Goeiedag' met Frans accent) en nu staat ook hij, weliswaar in zwemshort, schaamteloos te schrapen met de rug naar ons toe.

Iets met een appel en een boom.

Of:

Waar je jeuk hebt moet je krabben.
Boeien wie dat kan zien.
Het mag er allemaal zijn.

Smetvrees op de camping

Op de eerste ochtend op de camping hebben we vanaf ons terras zicht op een jong stel dat vlak voor hun vertrek bezig is met een grote schoonmaak.

De vrouw is aan het vegen en poetsen met huishoudhandschoenen tot net onder haar ellebogen en de man heeft het druk met de auto.

Voordat de bagage in hun rode Renault kan, worden alle automatjes van onder tot boven en van voor en achter grondig uitgeklopt. Hij plukt net zolang tot er geen sprietje of strootje meer op te zien is.

De bagage wordt daarna door hem in de auto gezet maar niet voordat hij elke koffer en tas uitvoerig met een doekje aan de onderkant heeft afgenomen.
Daarna start hij de auto. Zijn vrouw stapt in.

Voordat ze de autodeur dichttrekt klapt ze haar houten sandalen, boven het asfalt, een paar keer tegen elkaar aan.

Daar gaan ze.

 Ze kijken niet vrolijk.

Ons hebben hebben ze in ieder geval wél aan het lachen gekregen.

Waar is de zon?

Waar is de zon?

Ja, dat vraagt heel Nederland zich natuurlijk af met dit schijtweer. Zinloze vraag en een antwoord krijg je niet. Niet leuk, dat sowieso.

Maar het is niks vergeleken met die Lenor reclame waarin twee vrouwen en een man totaal overspannen zijn omdat er geen zon is.

Man, man, man wat een ramp. Wanhopig klagen, schreeuwen en zingen(of iets wat daar voor door moet gaan)ze het uit.

De ene vrouw zit als een hoopje ellende voor de wasmachine: 'Hoe droog ik nou mijn dochters outfit?' Haar verwende dochter krijsend en stampvoetend achter zich. De andere, getergde, vrouw klaagt haar nood voor een enorme berg kleding  met een verkrampt hoofd:'De was stapelt zich op, de zweetgeur maakt me misselijk!'

En dan die man. Gevalletje (irritatie)grens overschrijdend wat mij betreft. Eerst met houthakkershemd en in de volgende scène met ontbloot bovenlichaam (why?) voor het raam. Hij zingt iets over zijn ondergoed wat ik niet kan verstaan, maakt dan een rondje en dan met gebalde vuist:' Geef me zonneschijn alsjeblieft!'

Wie dit heeft bedacht?
Denken de makers echt dat dit leuk is of willen ze gaan voor de irrirantste reclame ooit? Dat is zeker gelukt met dat krijsende kind, dat valse gezang, die dramaqueens en die halfnaakte paniekvogel.

Ben toch ergens wel benieuwd naar wat hij nou precies zingt over zijn ondergoed.
Pff...Dubbel irritant dus