Off all places

Braderieën en jaarmarkten. Eigenlijk zijn ze overal hetzelfde.

Snackwagens met vreterij, zoals hamburgers, braadworst en Belgische friet en kraampjes met sieraden, speelgoed, snoep, theedoeken, zeepjes, tassen en kleding, zoals hardrockshirts, (foute) leggings, gekleurde wollen vesten. Niets voor mij.

Maar goed het was Hemelvaartsdag en schijtweer en we wilden toch iets gaan doen. Na wat gegoogel kwamen we uit op de jaarmarkt in Eenrum. Drie kwartier met de auto richting het Hogeland maar dan heb je ook wat, namelijk 4 euro voor een parkeerplaats en verkeersregelaars die ons naar het plaatselijke voetbalbalveld stuurden. Aardige mensen hoor, daar ging het niet om maar toch ontglipte mij: 'Waar zijn we beland?' Ik bedoelde denk ik: zoveel heisa voor een markt in de regen, in een plaats waar we, zover ik weet nog nooit zijn geweest en dus ook niemand kennen. De mosterdmakerij van Abraham, ooit het toeristische hart van Eenrum, maar al jaren failliet, ken ik alleen van horen zeggen. Het voelde gewoon allemaal een beetje vreemd.

Maar we waren er nu toch, in Eenrum of all places; dus daar gingen we; struinen langs de standjes en langs de kroeg waar jongeren en oudere jongeren met een biertje in elke hand dit bijzondere jaarlijkse hoogtepunt uitbundig vierden.

Kijken maar niks kopen en mensen oberveren. Het blijft leuk maar soms vang je conversaties op die je liever niet had willen horen. Een man vond het blijkbaar nodig om tot in detail zijn dixiebezoek met zijn vrouw te delen. En zo, dat de hele markt kon meegenieten. Ik citeer: 'Daar lag een dikke drol en ik heb er gewoon over heen gepist.'

........

Off all places 🙈

Een kast zonder vintage

Gisterochtend kreeg ik de geest.

Ik opende mijn klerenkast en trok alles eruit waarvan ik wist dat ik het toch nooit meer zou dragen. Leuke shirtjes die toch net niet naar mijn zin zijn, truien waar de ergste leukheid echt vanaf is en broeken waarvan ik elk jaar weer denk dat ik ze ooit wel weer aan zal doen maar wat toch nooit zal gebeuren. Mijn bed lag vol, een vintagewinkel zou er jaloers op zijn. Uiteindelijk een eindscore van vijf vuilniszakken. Oké, daar zaten ook nog kleren bij van mijn jongste zoon en een paar truien van mijn moeder.

Natuurlijk zou ik met bepaalde kledingstukken naar een inbrengwinkel kunnen gaan waar ik er ook nog iets voor terug zou kunnen krijgen. Maar ik koos voor de kledingcontainers bij de Jumbo.
Terwijl ik met geopende kofferbak definitief afscheid nam van de zakken die ik fanatiek in de enorme stortbak dumpte hoorde ik een vrouwenstem naast mij. 'Zo, dat ruimt op, zeer herkenbaar!' 'Zo is het, en weer ruimte voor iets nieuws' was eruit voor ik er erg in had. En natuurlijk werkt het zo bij slappelingen zoals ik. Ontspullen is prima maar in de praktijk betekent het gewoon dat de voorraad weer wordt  aangevuld.
Mag ook best met tweedehandsjes zo nu en dan. Die heb ik ook in mijn kast hangen en gaan over het algemeen prima mee.

Want: Een kast zonder vintage is als een lichaam zonder ziel. Uitroepteken. Dit heb ik niet zelf bedacht maar las ik op een bord bij een tweedehands kledingwinkel in de stad. Een lijfspreuk voor alle vrouwen ( en mannen) die zich gruwelijk laten influenzen. En daar ben ik er eentje van.

5 mei vrijheid

We mogen dankbaar zijn dat wij in Nederland in vrijheid mogen leven.

Onze vrijheid.

Nooit meer oorlog.

Dit soort uitspraken hoor je vaak rond 4 en 5 mei.

Natuurlijk ben ik het eens met alle uitspraken. Nou ja, ik bedoel dat ik de intentie begrijp. Met het woord dankbaar heb ik een haat- liefde verhouding. En niet zo zeer om wat het woord betekent maar met de context van het woord dankbaar in deze zin. Dat we als Nederland uitverkoren zijn dat er geen oorlog is? Dat we niet in een dictatuur leven? Vrije keuzes hebben? Je kunt daar uiteraard blij om zijn, maar dankbaar? Jegens wie? We hebben toch gewoon het geluk gehad dat we hier geboren zijn? Is het ook niet een beetje wrang dat anderen, die dat geluk niet hebben, ons hier dankbaar zien zijn? Voor wat zij niet hebben?

Als we al iets met die dankbaarheid moeten is dat we anderen die dankbaarheid ook gunnen door gastvrij te zijn. Onze vrijheid delen met hen, voor wie die vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Nooit meer oorlog is een illusie helaas. Zouden we gastvrije landen, als er bij ons oorlog of onderdrukking zou zijn, niet hartstikke dankbaar zijn als we daar terecht zouden kunnen als wij niet meer vrij kunnen zijn?

Anderen dankbaarheid gunnen door hen de vrijheid te bieden, waar wij zo blij mee zijn. Dan doen we iets goeds met onze dankbaarheid.