Een kast zonder vintage

Gisterochtend kreeg ik de geest.

Ik opende mijn klerenkast en trok alles eruit waarvan ik wist dat ik het toch nooit meer zou dragen. Leuke shirtjes die toch net niet naar mijn zin zijn, truien waar de ergste leukheid echt vanaf is en broeken waarvan ik elk jaar weer denk dat ik ze ooit wel weer aan zal doen maar wat toch nooit zal gebeuren. Mijn bed lag vol, een vintagewinkel zou er jaloers op zijn. Uiteindelijk een eindscore van vijf vuilniszakken. Oké, daar zaten ook nog kleren bij van mijn jongste zoon en een paar truien van mijn moeder.

Natuurlijk zou ik met bepaalde kledingstukken naar een inbrengwinkel kunnen gaan waar ik er ook nog iets voor terug zou kunnen krijgen. Maar ik koos voor de kledingcontainers bij de Jumbo.
Terwijl ik met geopende kofferbak definitief afscheid nam van de zakken die ik fanatiek in de enorme stortbak dumpte hoorde ik een vrouwenstem naast mij. 'Zo, dat ruimt op, zeer herkenbaar!' 'Zo is het, en weer ruimte voor iets nieuws' was eruit voor ik er erg in had. En natuurlijk werkt het zo bij slappelingen zoals ik. Ontspullen is prima maar in de praktijk betekent het gewoon dat de voorraad weer wordt  aangevuld.
Mag ook best met tweedehandsjes zo nu en dan. Die heb ik ook in mijn kast hangen en gaan over het algemeen prima mee.

Want: Een kast zonder vintage is als een lichaam zonder ziel. Uitroepteken. Dit heb ik niet zelf bedacht maar las ik op een bord bij een tweedehands kledingwinkel in de stad. Een lijfspreuk voor alle vrouwen ( en mannen) die zich gruwelijk laten influenzen. En daar ben ik er eentje van.