Kassabongate

Afgelopen zaterdag bij de Kwantum 

Ik zocht een grote bloempot voor mijn bananenplant, die maar doorgroeit, maar kon niks vinden. Met kussenslopen en een sprei liep ik naar de kassa. Of ik mee wilde doen aan de winactie van spullen die op de cadeautafel uitgestald zijn, vroeg de kassière. Als ik mijn kassabon met mijn telefoonnummer erop in het bakje zou doen dan kreeg ik vanzelf bericht als ik iets gewonnen  had. Ik kreeg zelf ook nog een kassabon mee. Ik keek niet eens wat erop de tafel uitgestald stond want ik win toch nooit iets en bovendien was ik druk in mijn hoofd. Ik was namelijk de hele dag al bezig met kleren opruimen, bedden verschonen, kasten leeghalen, Markplaats en de spiegelkast in de badkamer ontdoen van oude tubes, uitgedroogde potjes crème en overjarige tandpasta. Ondertussen verfde ik ook nog een lichte sweater succesvol bruin in de wasmachine, reed ik mijn jongste naar de voetbalclub en bracht ik een pakketje retour.

Productief dagje dus.

Natuurlijk nooit meer aan die kassabon gedacht. Dat ik die maar beter kon bewaren voor het geval ik iets zou winnen. Ik denk dat ik 'm weg heb gegooid nadat ik de verpakkingen van de kussenslopen en de sprei had opengemaakt. Ik zat immers in een bui van opruimwoede en weggooien? En ik win immers nooit iets?

Maar dan gisteren

Ik kreeg een telefoontje van de Kwantum 
Ik was net met een collega bij  de Hema toen de dame aan de andere kant van de lijn vertelde dat ik iets gewonnen had van de cadeautafel.
Of ik de kassabon nog had want die was echt nodig om iets uit te zoeken. 'Nou ik zal es kijken en dan kom ik morgen wel langs', zei ik.

Dus daar ging ik vandaag. Uiteraard zonder kassabon want het oud papier was eerder deze week al opgehaald door de milieuboer. 'Ik probeer het gewoon met een bankafschrift', dacht ik stoer.
Niet geschoten is altijd mis.

Dus ik meld mij bij de balie in de Kwantum en leg de situatie aan de dame  uit.
De dame:
' Hebt u gisteren aan de telefoon afgesproken dat u vandaag langs zou komen?
Ik:' Ja, ik geloof het wel.'
Dame roept collega op.
Mannelijke collega komt aanlopen.
Dame legt situatie aan mannelijke collega uit.
Dame zegt dat degene die ik gisteren gesproken heb er niet is.
Mannelijke collega moet daarom andere collega vragen die hier iets van af weet.
Mannelijk collega loopt weer weg.
Even later komt een vrouwelijke collega aanlopen. Dame van de kassa legt situatie aan haar uit. 'Tja, er is wel een kassabon nodig', hoor ik ze overleggen.
Ik lachend:' Ik heb wel een bankbewijs maar als het teveel gedoe is, dan laat maar hoor.'

Vrouwelijke collega:' Wat is uw naam?
Ik: 'Ineke Bos.'
Vrouwelijke collega loopt weg.
Ik loop naar de cadeautafel om eens te kijken wat ik waarschijnlijk mis ga lopen door de kassabon, die ik niet meer heb. Een grote ronde spiegel, een kleine langwerpige spiegel met lampjes, een bijzettafel, een poef, een paar plaids en een tafellamp. Best leuk.

De vrouwelijke collega komt terug met een kassabon en vraagt:
'Wat is uw telefoonnummer?'
Ik dreun het moeiteloos op.
Vrouwelijke collega terwijl ze op de kassabon kijkt: ' Ja, dan klopt het. Want als je een ander nummer uit je hoofd moet leren dan komt het er niet zo snel uit.'
Yeah, ik blijk geen oplichter!
Nu mag ik echt iets uitzoeken.

Ik kies de lamp. Maar die krijg ik niet zomaar mee. Het serienummer moet namelijk nog op de kassabon worden geschreven. Dan kunnen we de lamp afboeken op 'winactie cadeautafel', volgens de dame.

Natuurlijk!

Kassabongate: het kost een half uur maar dan heb je ook echt wat. 😁

Een persoonlijke vraag

Telefonisch werkoverleg.

Lekker praktisch, aftikken, checken en weer door. Collega M sluit zo'n gesprek meestal af met: 'Verder nog iets? Dit was het wel weer toch? En anders bellen we wel hè?' 'Nee, ja en jo zijn dan vaak mijn antwoorden in die volgorde.

Maar van de week ging ik wel erg ver. Want op haar eerste vraag zei ik geen nee maar: 'Ja, ik wil je graag iets vragen, een persoonlijke vraag.'
M, heel stoer: 'Oh ja hoor.'

Pfff. Toen moest ik wel dus daar ging ik.
'Hoe haal je moddervlekken uit sportkleding? Nadat het al eens gewassen is?'
Zo, dat was eruit.

M opgelucht maar dat liet ze niet merken.
Ik ook en dat liet ik ook niet merken.

Persoonlijker dan dit werd het niet maar ik wist dat ik hier met een 'diehard'  ervaringsdeskundige te maken had. Immers: ook een zoon op voetbal maar dan met witte sportkleding, nog erger dus qua vlekken verwijderen dan de blauwe outfit van mijn zoon.

En toen?

Eerst kreeg ik wastips over de magische citroensteen van Jameko, die ik natuurlijk niet heb. En daarna: 'Heb je chatgpt op je telefoon? Ik wel, wacht ik vraag het even.'
Na 2 seconden had ik de volgende printscreen binnen:
Maak een vlekkenbad
Niet te heet
Dopje vloeibaar wasmiddel
Zachtjes bewerken
Nogmaals wassen
Evt. met scheutje azijn
Natuurlijk laten drogen,
Niet in droger (ja duh chatgpt)
Proces herhalen als vlekken nog zichtbaar zijn

Toen volgde een gesprek over onze lieve, wijze moeders die elke vlek altijd overal uit kregen. Met soda, groene zeep en azijn. Met ossegal en zelfs met schoon water. Ook al doen wij precies hetzelfde bij ons gebeurt dat zelden. Hoewel? De kussenslopen van M gaan wel voor een goeie tweede plek als ze ze na deze behandeling ook nog eens lekker laat uitbleken in de zon. Heerlijk!

Dus..

Waar een persoonlijke vraag al niet goed voor is. De moeders van toen hebben de basis gelegd voor de moeders van nu. Oké, wij ploeteren nog en zijn nog niet waar we moeten zijn maar zijn wel een aardig eindje op weg.

Biotex
Ossegal
Groene zeep
En dat een paar keer.
Nogmaals wassen

Vol trots appte ik de foto van de blauwe, schone voetbaloutfit naar M. Ik had niet eens azijn gebruikt.

Mijn zoon even later, terwijl hij zijn kloffie van dichtbij bekeek"
' Oh mooi dit!',  'Veel beter, ik zie die vlekken bijna niet meer.'

Tja..

Maar echt, we komen er wel!