Kassabongate

Afgelopen zaterdag bij de Kwantum 

Ik zocht een grote bloempot voor mijn bananenplant, die maar doorgroeit, maar kon niks vinden. Met kussenslopen en een sprei liep ik naar de kassa. Of ik mee wilde doen aan de winactie van spullen die op de cadeautafel uitgestald zijn, vroeg de kassière. Als ik mijn kassabon met mijn telefoonnummer erop in het bakje zou doen dan kreeg ik vanzelf bericht als ik iets gewonnen  had. Ik kreeg zelf ook nog een kassabon mee. Ik keek niet eens wat erop de tafel uitgestald stond want ik win toch nooit iets en bovendien was ik druk in mijn hoofd. Ik was namelijk de hele dag al bezig met kleren opruimen, bedden verschonen, kasten leeghalen, Markplaats en de spiegelkast in de badkamer ontdoen van oude tubes, uitgedroogde potjes crème en overjarige tandpasta. Ondertussen verfde ik ook nog een lichte sweater succesvol bruin in de wasmachine, reed ik mijn jongste naar de voetbalclub en bracht ik een pakketje retour.

Productief dagje dus.

Natuurlijk nooit meer aan die kassabon gedacht. Dat ik die maar beter kon bewaren voor het geval ik iets zou winnen. Ik denk dat ik 'm weg heb gegooid nadat ik de verpakkingen van de kussenslopen en de sprei had opengemaakt. Ik zat immers in een bui van opruimwoede en weggooien? En ik win immers nooit iets?

Maar dan gisteren

Ik kreeg een telefoontje van de Kwantum 
Ik was net met een collega bij  de Hema toen de dame aan de andere kant van de lijn vertelde dat ik iets gewonnen had van de cadeautafel.
Of ik de kassabon nog had want die was echt nodig om iets uit te zoeken. 'Nou ik zal es kijken en dan kom ik morgen wel langs', zei ik.

Dus daar ging ik vandaag. Uiteraard zonder kassabon want het oud papier was eerder deze week al opgehaald door de milieuboer. 'Ik probeer het gewoon met een bankafschrift', dacht ik stoer.
Niet geschoten is altijd mis.

Dus ik meld mij bij de balie in de Kwantum en leg de situatie aan de dame  uit.
De dame:
' Hebt u gisteren aan de telefoon afgesproken dat u vandaag langs zou komen?
Ik:' Ja, ik geloof het wel.'
Dame roept collega op.
Mannelijke collega komt aanlopen.
Dame legt situatie aan mannelijke collega uit.
Dame zegt dat degene die ik gisteren gesproken heb er niet is.
Mannelijke collega moet daarom andere collega vragen die hier iets van af weet.
Mannelijk collega loopt weer weg.
Even later komt een vrouwelijke collega aanlopen. Dame van de kassa legt situatie aan haar uit. 'Tja, er is wel een kassabon nodig', hoor ik ze overleggen.
Ik lachend:' Ik heb wel een bankbewijs maar als het teveel gedoe is, dan laat maar hoor.'

Vrouwelijke collega:' Wat is uw naam?
Ik: 'Ineke Bos.'
Vrouwelijke collega loopt weg.
Ik loop naar de cadeautafel om eens te kijken wat ik waarschijnlijk mis ga lopen door de kassabon, die ik niet meer heb. Een grote ronde spiegel, een kleine langwerpige spiegel met lampjes, een bijzettafel, een poef, een paar plaids en een tafellamp. Best leuk.

De vrouwelijke collega komt terug met een kassabon en vraagt:
'Wat is uw telefoonnummer?'
Ik dreun het moeiteloos op.
Vrouwelijke collega terwijl ze op de kassabon kijkt: ' Ja, dan klopt het. Want als je een ander nummer uit je hoofd moet leren dan komt het er niet zo snel uit.'
Yeah, ik blijk geen oplichter!
Nu mag ik echt iets uitzoeken.

Ik kies de lamp. Maar die krijg ik niet zomaar mee. Het serienummer moet namelijk nog op de kassabon worden geschreven. Dan kunnen we de lamp afboeken op 'winactie cadeautafel', volgens de dame.

Natuurlijk!

Kassabongate: het kost een half uur maar dan heb je ook echt wat. 😁