We zitten op een barkruk in het tuinhuisje dat door de creatieve zoon van mijn vriendin is verbouwd tot een ware hangkeet waar de adolescenten uit het mooie Roden zich uitstekend kunnen vermaken. In een sfeer van gekleurde lichtjes probeer ik uit mijn comfortzone te kruipen door toch de uitdaging aan te gaan en het ei, inclusief de nattigheid tot me te nemen. Mijn vriendin heeft namelijk zo haar best gedaan om een heerlijke lunch te verzorgen dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om het als een ondankbaar schepsel aan de kant te schuiven. De bijgeleverde pijnboompitten zijn naast dat ze lekker zijn ook nog functioneel omdat ze dienen als bindmiddel en er voor zorgen dat het gele monster iets minder slijmerig in mijn mond verdwijnt.
Voordat ik de eerste hap neem en de opbeurende uitspraak: 'Denk maar aan iets leuks' - die ik vroeger van mijn moeder meekreeg voordat ik naar de tandarts moest - doe, kijk ik even opzij waar mijn vriendin van het lachen bijna van haar kruk valt. Door mijn quasi gemopper over echte vriendinnen die moeten weten waar je niet van houdt en dan uitgerekend met een kletsnat ei aan komen zetten fungeer ik op dit moment uitsluitend als entertainer. Ik denk ook dat dat de reden is dat ze er voor koos om mij dit ei, in vloeibare vorm, voor te schotelen. Ze weet natuurlijk prima dat ik niet blij word van dit soort nattigheid maar omdat haar lachspieren toe waren aan een goeie beurt gebruikte ze het ei slechts als middel om dat te realiseren.
Ook buiten de keet is het drassig door de regen die inmiddels met bakken uit de lucht valt. Een echte vriendin laat je dan niet in zo'n bui fietsen dus bracht ze mij naar huis.
Vriendschap is een eitje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten