Fietsen
door de weilanden langs het Leekstermeer. De boeren zijn aan het hooien
en de bootjes glijden door het water. De strontlucht in mijn neusgaten
voert mij naar mijn kindertijd op het platteland. Ik krijg zin om een
strootje tussen mijn tanden te nemen en mijn rubberlaarzen aan te doen.
De
zon brandt op mijn huid. In de verte zie ik een kudde paarden die in
hoog tempo over het gras rent. De lucht is alleen maar blauw en de witte
zeilen op het meer steken daar prachtig tegen af.
De
vrijheid die ik voel, als een kind dat de hele dag met zand en water
speelt, maakt mij blij. Straks zie ik mijn vriendin die ik al bijna 45
jaar ken. Zij is mijn geschiedenis en ik realiseer mij hoe bijzonder het
is dat wij elkaar nog steeds kunnen vinden en inspireren. Dat we kunnen
lachen tot we tranen hebben en dat er niets tussen ons in staat. Ik
neurie een liedje en probeer dit moment vast te houden.
De
middag verloopt volgens verwachting. We treffen elkaar bij Paviljoen
Pool bij Matsloot. Met onze voeten in het water voelen we ons als
tieners bij het Schildmeer, waar we vroeger zwommen en mee mochten varen
op de zeilboot van mijn oom.
Hoe
goed we elkaar ook denken te kennen, toch is er iets wat we nog niet
van elkaar wisten. Dat we ons beiden schamen als we in een cafetaria
staan en onze bestelling doorgeven. Dat die mensen achter de toonbank er
wel schande van zullen spreken. Dat we aangezien worden voor ongezond
en nonchalant omdat we weer eens geen zin hebben om een fatsoenlijke
maaltijd te maken. Dat dus.
In
ieder geval zal een bezoekje aan de cafetaria nooit meer hetzelfde
zijn. Van nu af aan is het gedeelde smart. Eén van de mooiste
kernwaarden van een jarenlange vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten