'Ik kan er geen ruk van lezen.'
'Wat staat er nou?'Mijn collega C aan de andere kant van de lijn leest de tekst geduldig voor.
Ik heb mijn computerbril op, daar ligt het niet aan maar ik zie mijzelf ongelukkig naar mijn laptop turen. Als mijn jongste zoon dit nu zou zien dan had hij een inkopppertje. Boomer! (Of iets wat daar op lijkt)
Gelukkig heb ik een vergrootglas binnen handbereik. Dat ziet er natuurlijk ook niet uit maar is een uitkomst in dit soort gevallen.
Vrijdagochtend thuiswerken. Dat kan prima; in de werkkamer op de bovenverdieping met een heerlijk groot beeldscherm. Toch kies ik de laatste tijd voor de woonkamer bij de eettafel met de laptop. De koffie binnen handbereik, uitzicht op de tuin en de koolmeesjes die in en uit het nestkastje vliegen. Lekker de ruimte hebben om tijdens telefoongesprekken heen en weer te lopen, ondertussen de vaatwasser uit te pakken of aan de planten te plukken. Het is gewoon gezelliger werken maar voor mijn ogen is het geen feestje.
'Oh, nu zie ik het beter!', roep ik ineens tegen C. Ik heb een 'plusje' op het beeldscherm gevonden waarmee ik de tekst kan uitvergroten.
Slimmerd.
Of boomer.
Of allebei.
Maakt niet uit ook.
Kleine lettertjes, gewoon irritant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten