(Ont)haasten

Op hakken en met snelle passen bewegen mijn voeten zich op het trottoir op het Damsterdiep In Groningen, over het zebrapad en weer verder het trottoir op. Het begint al iets te schemeren als ik voor mij de gestalte van een jongen, met grote en langzame stappen, zie opdoemen. Onder zijn halflange zwarte jas draagt hij een wijde spijkerbroek met gympen, zijn benen iets uit elkaar, zijn handen losjes in de zakken. 'Zo, jij loopt snel!', klinkt het relaxt als ik hem passeer. Onze blikken kruisen, een glimlach om zijn mond, een frons van onder zijn witte petje. 'Ik heb haast, ik moet de bus halen', zeg ik lachend als ik door mijn gejakker een verzwikte enkel ternauwernood kan voorkomen. 'Ik dacht dat ik snel liep, de meeste mensen halen mij niet in', hoor ik hem nog zeggen.
Ik loop verder met de laatste zonnestralen op mijn gezicht.

Hijgend plof ik neer op het bankje in de bushalte op het Gedempte Zuiderdiep als ik lijn 3 voor mijn neus zie wegrijden. ‘Het is toch belachelijk, vier minuten te vroeg!'
beklaag ik mij bij een grijzende meneer die staat te wachten. ‘Ach maar nu heb je even de tijd om naar dat gebouw te kijken.’ Hij wijst naar de overkant en mijn blik valt op het karakteristieke pand waar de fraaie okerkleurige letters 'Nieuwsblad van het Noorden' op prijken. 'Nog helemaal in tact, niet plat gebombardeerd in de oorlog. Prachtig hè?'

We kijken en zwijgen en het brandende, kloppende gevoel in mijn voeten verdwijnt als hoofdpijn na het nemen van paracetamol.

 ‘Maar ik snap wel dat het vervelend is hoor', zegt hij na een tijdje als hij in lijn 11 verdwijnt. Lijn 3 komt aanrijden. Ik kom pas omhoog als de laatste persoon is ingestapt.

Ik kan nog net mee.