You can't always get what you want

De laatste dag van 2019. Ik kwam mezelf opnieuw tegen dit jaar. Een moment van reflectie.

Lastige patronen die een mens, dus ook mij, elke keer weer parten spelen. In mijn geval is dat te veel verantwoordelijkheid nemen, denken iets op te moeten lossen terwijl ik dat niet kan, zeker niet alleen. Steeds alert zijn. Alles goed willen doen, het liefst vandaag nog. Het is mijn kracht maar ook mijn valkuil.

Maar ook teveel betrokken raken bij (de sores van) anderen. Anderen van wie je houdt, of in jouw leven langskomen. 

Of teveel verwachten van anderen, dat nooit kunnen ontvangen en daar kribbig over zijn. En in combinatie met de andere dagelijkse dingen, die gewoon moeten gebeuren, kan dat net iets teveel worden. Chagrijnig, boos, uitgeput, verdrietig en opgefokt.

Het zijn patronen waar ik me steeds meer van bewust ben.

Maar dan....

Er mee leren omgaan, loslaten wat niet van jou is. Een prachtig cliché. We weten het vaak wel. Vooral voor een ander. Maar ik ben ik. En ik moet het doen. Daar zit echt wat in. Ik bedoel: om daar nu zelf eens serieus een begin mee te maken.

En de kunst is om daarmee de lat eens niet te hoog te leggen. De tijd daarvoor te nemen. Als een proces, met vallen en opstaan. Steeds een beetje sterker worden. Zonder perfect te hoeven zijn.

Mijn moeder zei het vroeger al: Je doet wat je kunt, meer kun je niet. Een rustgevende gedachte. Met daarbij de onmisbare support van degene die het dichtst bij me staat.

You can't always get what you want. Mick Jagger zingt het op nummer 292 van de Top 2000. Soms doet dat pijn maar het is ook een wijsheid die relativeert.

Dat kan ik. Gelukkig steeds beter.