De nek van Jaap

Ik ben nog maar een paar honderd meter van huis als de begintune van 'Like a prayer' van Madonna uit de autoradio klinkt.

'Hè jammer', denk ik.

Niet omdat ik bijna thuis ben maar omdat ik het liedje niet helemaal af kan luisteren. En om er nou voor om te rijden? Ik moet toegeven dat ik dat wel eens heb gedaan. Nu niet,  maar de volumeknop gaat sowieso naar rechts.

Muziek, vooral uit de jaren 80, ik hou ervan. Wham, Prince, Miami soundmachine, Kool & the gang, Pet shop boys. Oké, jaren negentig en daarna mag ook hoor. Robbie Williams, Bruno Mars, helemaal goed.

De dansbare zijn sowieso lekker, de ballads ook hoewel daar wel enorme zeiknummers tussen zitten. Whitney Houston, ik ben fan maar vind 'I Will alway love you' vreselijk. Ook Céline Dion, en nu kwets ik een collega, trek ik slecht. Bryan Adams, meestal erg goed maar bij 'I'll do it for you' heb ik een bakje nodig.

En dan is daar Jaap Reesema. Die van de beste zangers, de man van Kim Kötter en van de podcast met Sander Schimmelpenninck. 

Valt eigenlijk ook in de categorie 'zeik' maar toch ben ik ergens geraakt door zijn vertolking van 'Grijs'. Afgelopen weekend kreeg ik kippenvel toen het nummer werd gedraaid op het terras waar Peter en ik zaten. 'Nooit van gehoord', was zijn reactie.

Toen Jaap vandaag opnieuw ter sprake kwam bij twee collega's, nu om zijn nek, of liever gezegd, het ontbreken daarvan, promootte ik 'Grijs' met enthousiasme bij de twee.

Nou, dat heb ik geweten. Jaap kon het niet goed doen bij de dames. 'Dat gejammer komt van zijn nekloze houding', volgens de ene collega. De andere haakte daarop in door met een slijmerig stemmetje 'Mijn kleine presidentje' te zingen. 'Dat is toch vreselijk?'

'Oké, oké maar luister dan eens puur naar de tekst van 'Grijs', probeerde ik nog. Geloof niet dat dat nog iets uithaalde.

Dus..

'Alles is veranderd', neuriede ik zachtjes en met de staart tussen de benen liep ik terug naar mijn kantoor.