De boomer in een notendop

'Ik had jullie moeder kunnen zijn.'

Ik zei het echt.
Een paar keer.
Alsof dit mezelf ook verbaasde.

De collega's tegen wie ik het zei zijn vroege dertigers. Niet eens piepjong meer dus.

Het lot van de boomer.

Dit:

Smileys niet snappen.
Bijvoorbeeld deze:😏
Volgens mij een sippe smiley.
Collega (niet-boomer): 'Oh haha vind jij 😏 een zielige smiley?' Ik leg het je morgen haarfijn uit.'

In werkelijkheid is dit een halve glimlach in een grijns. Totaal niet begrepen dus.

En dan:
Computershit: programma's om het werk gemakkelijker te maken. Het zal. Maar pas als je het snapt weet je hoe het werkt (was dat niet van Cruyff?). Pfff..die weg er naartoe. Soms moet ik wel 5 keer bellen met een collega, een niet-boomer, die mij er gelukkig liefdevol doorheen sleept. Dan denk ik: 'yes, nu ga ik het onthouden' maar de volgende keer ben ik weer terug bij af en moet de hulplijn opnieuw ingeschakeld worden.

Ik had ook haar moeder kunnen zijn. Met gemak. Geen idee wat ik daar mee wil zeggen overigens.

Natuurlijk word ik ook, met regelmaat, door onze jongste zoon met de neus op de boomerfeitjes gedrukt. Als we een stukje gaan fietsen zijn we boomers. Als ik ga zwemmen ben ik een boomer. Als ik ga dansen op een 40 plus party idem dito. 'Ga je weer lekker naar de club?'

Eigenlijk kun je het als boomer nooit goed doen.

Een oud persoon die probeert cool te doen. 
Je voelt je jong maar bent het niet. 

Dat is de boomer in een notendop.

Maar we boomeren lekker door. De niet-boomers komen vanzelf waar wij als boomers nu staan. Praten we dan weer.

.