Gerard, bedankt!

Gisteravond mochten we in de herkansing. Gerard Ekdom kwam met Back to the disco opnieuw naar de Martiniplaza in Groningen. In mei vorig jaar werd zijn show halverwege de avond noodgedwongen gestopt door vallende aluminiumstrips vanaf het plafond.

Maar nu deden we het dunnetjes over. Hoewel? Om 22:00 kwam Gerard op. Het lijkt hem allemaal zo gemakkelijk af te gaan. Hij kent sowieso alle songteksten uit zijn hoofd en maakt daarbij allerlei bewegingen en houdt ook nog eens contact met zijn publiek. Dat Michael Jackson glitterhandschoentje zit hem als gegoten, ook al heeft ie dat bij de Action gescoord. De ene discotopper na de andere wordt de zaal in geknald en Gerard blijft lachen, alsof het zijn eerste keer is. Het verveelt nooit. Wij boomers kunnen nog prima meedoen, Gerard doet dat heel goed.

Dansen en feestvieren is toch ook een serieuze zaak. Tenminste bij sommige gasten die met een stalen gezicht en ingehouden pasjes de ene na de andere dansplaat aan zich voorbij laten gaan. Anderen gaan weer helemaal los, inclusief met glitteroutfit of uitgedost als verdwaalde powerflowers met madeliefjes in hun haar. Juist die balans maakt het leuk.

En ja, wat boeit het dan eigenlijk dat door het gedrang je plastic beker op de grond valt en dat je die tussen de puntschoenen en de hakjes met kettingen moet terugvinden? Dat het daardoor in je rug schiet en dat dit er heel bijzonder uitziet?  Dat dans je allemaal wel weer weg want Gerard roept om Abba. En hij waarschuwt ook nog es. Dat we morgen allemaal last zullen hebben van onze benen en dat we daardoor de hele zondag op de bank zullen doorbrengen.

Valt mee trouwens. Die lamme benen bedoel ik. De voeten zijn veel erger. Die moesten ons na dit heerlijke avondje al strompelend via het stadspark naar de bushalte brengen. Maar ook dat hebben we gehaald. Na een korte nacht zijn ze aan de beterende hand. De rug gelukkig ook.

Gerard bedankt voor deze topavond!