Huilie huilie

In de trein vanaf Zwolle richting Utrecht.

De hele coupé is getuige van een beller met oortjes én frustraties. Zo hard mogelijk, zo zielig mogelijk.

Dat ging zo:

'Ja, met mij.
Ik heb flinke vertraging.
Flinke vertraging ja. Echt flinke vertraging
Ik kom dus een uur later aan in Heeze.
Ik had je ook al eerder gebeld.
Ik had gedacht dat je wel terug zou bellen.
Wil je me dan ophalen? Ja, als je dat zou willen doen? Anders krijg ik nog minder slaap. En laat Blacky thuis alsjeblieft.
Love you, kus kus.'

Krap aan 10 minuten kunnen we genieten van de stilte. Dan begint het circus opnieuw:

'Ik heb je toegevoegd aan mijn app. Dan kun je altijd zien waar ik ben. Kun je me altijd volgen. Ja, zat er ineens aan te denken.'

Klaagzang gaat verder:
'Waarom hebben die mensen een telefoon als ze 9 van de 10 keer niet opnemen of geen berichten lezen? Ik denk, maak er gewoon een gewenning van. Ik ga het er vanavond ook met ze over hebben hoor. Ja, stel dat er iets gebeurt? Maar schatje, ik ga je nu laten. Maar snap je dat ik geïrriteerd ben? Ze weet het altijd recht te breien.Zeg het gewoon verdomme eerlijk. Nou die is echt dement aan het worden.'

'Wilma, van de Goede doelen week, vroeg of ik wilde helpen. Ik heb gezegd dat ik geen tijd heb omdat ik vaak in Brabant ben. Ze zei dat ze van mijn oma had gehoord dat ik een vriendje heb. Nou, ik kookte van binnen. Snap niet waarom ze 't doet. Oma is te enthousiast, dat is mooi maar brengt ook risico's met zich mee. Nou, we laten het hierbij want Ronald zal me zo wel bellen. Bel mij maar om 3 uur. Love you. Doe doei.'

We rijden Utrecht binnen. De dame gaat staan en kijkt onze kant op. Gezicht op onweer. Op naar haar schatje.

Doe doei.

Kus kus.
Love you.

Oftewel huilie huilie.