De jeugd doet tegenwoordig een koffietje. In een hip tentje. Weekendjes weg doen we in een hotelletje. TVster Nicolette Kluijver postte dit eens op Instagram toen ze ging scheiden:' We zullen de beste vriendjes blijven.'
Vriendjes, maatjes, gabbertjes. Het gebruik (en de allergie hiervoor) van verkleinwoorden, woordjes, was vanmiddag tijdens de lunch op mijn werk het onderwerp van gesprek. Bij sommigen gaan de nekharen omhoog bij het woord wijntje, anderen doen zonder gêne een roseetje met vriendinnen of in het ergste geval (vrien)dinnetjes. Zooo gezellie.
Bij één van de collega’s thuis is zelfs het woord broodje een no-go: 'We eten hier gewoon brood', zegt haar man. Punt uit. Zou biertje dan wel mogen? Of wordt dat bieren met de mannen? Met een lekkere blok kaas? Vraag ik na.
Mijn tante kon zich vroeger erg druk maken over het woord oudjes. Omdat mensen van een zekere leeftijd niet voor vol worden aan gezien en hooguit weg worden gezet als vertederend. Dat snap ik nu ook. En echt, als het over mijn mannetje, mijn vrouwtje of (nog erger) mijn dinnetje(s) gaat kun je het verhaal toch niet helemaal serieus meer nemen?
Een collega: 'Je kunt mij wegdragen als mannen een foto posten op Facebook met daaronder: 'Mijn meis.' Zou inderdaad ook verboden moeten worden. Want dan bestaat er een woord dat volledig legitiem als verkleinwoord gebruikt mag worden en dan moet dat toch weer vergroot worden. Hoe vaak hoor je niet: 'Kom op meis!' 'Meis, ik hou van je'. 'Hé meis, alles goed?' In de meligheid riep ik tegen mijn collega die naar huis ging: 'Doei meis!' En zij: Doei din!'
Tja, dat krijg je er dus van.
Aan het einde van de werkdag stap ik in de auto en wat zie ik liggen?
Jumbo spaarzegeltJES.
Zucht.
Houdt het dan nooit op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten