Het eerste rondje van 2017

Een aantal enthousiaste collegae hebben het plan opgevat om in april mee te doen met een run in Enschede, waar je op verschillende afstanden kunt inschrijven. Hoewel het voor mij niet een marathon gaat worden sluit ik me graag bij dit leuke initiatief aan. Het is de bekende stok die ik nodig heb om me te herpakken en de focus opnieuw te leggen op mijn hardlooptrainingen.

Met dit in het achterhoofd nam ik gisteravond het besluit om vandaag te gaan wandelen of te gaan hardlopen. Om mijn lichaam rustig op te starten maar waarschijnlijk ook vanuit mijn uitstelgedrag  koos ik voor een wandeling. Aangezien dit in mijn eentje - in tegenstelling tot hardlopen -  niet mijn voorkeur geniet deed ik een beroep op één van mijn wandelmaatjes. Jammer genoeg had zij andere bezigheden en omdat ik de belofte aan mij zelf niet wilde beschamen ging ik op zoek naar mijn hardloopkleren, die ik vrijwel direct vond. Het is het begin van een ritueel wat met allerlei gevoelens en vragen gepaard gaat als  'ga ik dit echt doen, voor wie, met welke reden en met welk doel?' 

Ondanks deze vragen zet ik stug door en met mijn hardloopsetje aan begint fase twee, dat is het bepalen van de route en de afstand. Als ik die zo ongeveer in mijn hoofd heb moet ik nog een laatste ding doen en dat is op zoek naar goeie oortjes want met muziek in de oren is het lopen net iets leuker. Die oortjes zijn trouwens zo langzamerhand wel een dingetje geworden. Ik weet niet hoeveel ik er al versleten heb, geen idee aan wie of waar het aan ligt maar ze gaan bij mij steevast kaduuk. Ik heb al veel varianten geprobeerd, van goedkoop tot duur maar steeds laten ze mij in de steek. Gefrustreerd over dit feit besloot ik om ze maar niet meer aan te schaffen en gebruik te maken van de oortjes van mijn huisgenoten. Dat moet stiekem en met grote zorgvuldigheid gebeuren en dat betekent dat ik ze op dezelfde plek moet leggen waar ik ze vandaan heb geplukt. Als dat niet het geval is voelen ze nattigheid en als ik dan quasi nonchalant opper dat ik weet waar ze liggen worden ze geïnspecteerd op aanwezig oorsmeer om in dat geval alsnog op mijn kop te krijgen. 

Na deze intensieve voorbereiding ben ik uiteindelijk klaar om te gaan. De zon schijnt vandaag en het oogt zelfs wat voorjaarsachtig. Het eerste stukje loop ik in wandeltempo om daarna de pas er in te zetten. Ik kies er voor om langzaam te lopen, daar hou ik het het langst mee vol.  Bovendien leerde ik van een loopdeskundige dat dat ook nog eens goed is voor de vetverbranding, toch één van de redenen dat ik dit doe. Dat het er vervolgens niet erg charmant uit ziet laat ik dan maar even zo en terwijl ik langs het huis van een vriendin ren realiseer ik me dat zij misschien nu wel voor het raam staat om daar mijn lachwekkende loophouding  te bekijken. Hierdoor niet gehinderd merk ik dat ik het juiste tempo te pakken heb en het hiermee ruim 5 kilometer zal gaan volhouden.
Als ik ongeveer halverwege ben komt er een hond op mij afrennen die, als hij bijna bij mij is, rechtsomkeert gaat. Maar dat is al te laat om niet te schrikken en enigszins geërgerd roep ik tegen zijn baasje: 'Ik schrik me wild!' Omdat ze mij hierop vriendelijk toelacht concludeer ik maar dat ze zich geen houding weet te geven op mijn irritatie.

De rest van het loopje gaat voorspoedig. Ik geniet er zowaar van en weet weer waar ik het ook voor doe: het blije en goed bezig gevoel wat ik over mijzelf krijg als ik aan het rennen ben. 

Als ik thuis ben maak ik voor mijzelf een gezonde lunch klaar en geniet ik van een welverdiende douche. Als ik weer beneden ben zie ik de oortjes liggen.
Even ontsmetten.