Ongewenste geluiden

‘Eigenlijk is het best goor om de eetgeluiden van een ander aan te horen.’ Dat zei mijn middelste zoon laatst toen we aan de avondmaaltijd zaten.  Bij afwezigheid van zijn oudste en jongste broer zat hij als enige bij mijn partner en mij aan tafel. Hij was niet helemaal fit, had net even een tukje gedaan en had geen trek. Omdat hij zelf niet at, bereikte onze 'hap, kauw en slik' sound zijn gehoorgangen met een extra tandje volume.  De taco’s die op het menu stonden zorgden voor nog meer Koekiemonsterachtig spektakel waardoor ik hem niet anders dan gelijk kon geven.

In dit geval uitte mijn zoon zijn ongenoegen, omdat het kon. Hoe anders is dat als je soortgelijke geluiden hoort bij mensen die verder van je af staan en tegen wie je niet durft te zeggen dat je je daar aan stoort. Zo had ik jaren geleden een collega, die zijn neus op zo’n manier ophaalde dat hij zijn complete neusinhoud met bijgeleverd keelgeluid richting zijn hersens snoof.  Zeker een paar keer per minuut en altijd tijdens de koffie of de lunch. Verkouden of niet, het  produceren van dit geluid zat gewoon in zijn systeem. Ik werd er misselijk van maar was niet assertief genoeg om dat te uiten, dus onderging ik het.

Maar het kan nog erger. ’s Ochtends bij de bushalte zijn er wel eens jongens die het nodig vinden om op de tegels te spugen. Het spugen op zich is één ding maar vooral het geluid wat klinkt als het de tegel bereikt is niet te harden, ik ga er nog net niet van over mijn nek . En ook dat moet blijkbaar in de herhaling zodat de hele stoep binnen de kortste keren bedolven ligt onder vieze kwakjes.  En waarom? Met hetzelfde gemak slikken ze het eigen mondvocht door en hoeft niemand zich te ergeren of zich ongemakkelijk te voelen.   Helaas is dat niet het geval en heb ik nog een lange weg te gaan.  Of ik bedenk een nieuwe #MeToo. Voor erkenning  van grensoverschrijdende lichaamsgeluiden.