De tweede dag van het nieuwe jaar. Ik zit midden in een opruim en weggooi
sessie als mijn jongste van achter zijn playstation voorstelt om ergens een
tosti te gaan eten. Eigenlijk komt het nu verdraaid slecht uit maar zijn
vrolijke kop trekt mij over de streep.
Zo zitten we even later op het terras van bakkerij Van Esch in de Liekeblom. Mijn zoon achter een beker warme chocolademelk met slagroom, de tosti warmt nog in het ijzer. In deze maand van goeie voornemens neem ik een bescheiden cappuccino en schuif ik mijn koekje richting mijn zoon. Het gesprek komt op zijn opa en oma die hij nooit gekend heeft. Op mijn opmerking dat dit best jammer is zegt hij dat dit minder erg is, juist omdat hij ze niet gekend heeft en dan: 'Die choco is heet joh!' Ik pak mijn telefoon om een paar notities te maken. 'Schrijf je alles op wat je hoort en ziet? Dan moet je erg oplettend zijn',concludeert hij. 'Niet alles, alleen als het mij raakt', antwoord ik. ’Als je de top 2000 luistert ben je niet oplettend', gaat hij verder. Ik snap dat ik met oortjes niet super toegankelijk ben en in die zin geef ik hem gelijk.
Na de versnaperingen gaan we nog even langs de supermarkt. Mijn zoon blijft bij de fietsen en ik beloof dat ik snel terug ben. Die belofte kan ik niet houden als ik bij de kassa sta te wachten en er voor in de rij een vrouw bezig is om haar overvolle kar uit te pakken. De man die achter haar staat schampert: 'Ik dacht dat de feestdagen voorbij waren.' Met 'Inderdaad, alles is weer op hè?' geeft ze hem lik op stuk. Als ik me weer bij mijn zoon heb gevoegd en mijn portemonnee bovenop mijn boodschappen in de open fietstas leg zegt hij dat ik dat beter niet kan doen. ‘Gast, jij kan echt niet nadenken hè?' geeft hij me nog mee.
Onoplettend, onnadenkend of verstrooid, laat het allemaal waar zijn. Zijn directheid, observatievermogen en nuchtere kijk ontgaan mij in ieder geval niet.
Zo zitten we even later op het terras van bakkerij Van Esch in de Liekeblom. Mijn zoon achter een beker warme chocolademelk met slagroom, de tosti warmt nog in het ijzer. In deze maand van goeie voornemens neem ik een bescheiden cappuccino en schuif ik mijn koekje richting mijn zoon. Het gesprek komt op zijn opa en oma die hij nooit gekend heeft. Op mijn opmerking dat dit best jammer is zegt hij dat dit minder erg is, juist omdat hij ze niet gekend heeft en dan: 'Die choco is heet joh!' Ik pak mijn telefoon om een paar notities te maken. 'Schrijf je alles op wat je hoort en ziet? Dan moet je erg oplettend zijn',concludeert hij. 'Niet alles, alleen als het mij raakt', antwoord ik. ’Als je de top 2000 luistert ben je niet oplettend', gaat hij verder. Ik snap dat ik met oortjes niet super toegankelijk ben en in die zin geef ik hem gelijk.
Na de versnaperingen gaan we nog even langs de supermarkt. Mijn zoon blijft bij de fietsen en ik beloof dat ik snel terug ben. Die belofte kan ik niet houden als ik bij de kassa sta te wachten en er voor in de rij een vrouw bezig is om haar overvolle kar uit te pakken. De man die achter haar staat schampert: 'Ik dacht dat de feestdagen voorbij waren.' Met 'Inderdaad, alles is weer op hè?' geeft ze hem lik op stuk. Als ik me weer bij mijn zoon heb gevoegd en mijn portemonnee bovenop mijn boodschappen in de open fietstas leg zegt hij dat ik dat beter niet kan doen. ‘Gast, jij kan echt niet nadenken hè?' geeft hij me nog mee.
Onoplettend, onnadenkend of verstrooid, laat het allemaal waar zijn. Zijn directheid, observatievermogen en nuchtere kijk ontgaan mij in ieder geval niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten