Liedjes

Een ritje vanaf de supermarkt. Uit de autoradio schalt: 'Somewhere only we know' van Keane. Mijn hand gaat richting de volumeknop en met mijn duim en wijsvinger draai ik 'm een kwartslag naar rechts. Het is een moment waarvan ik wil dat het niet voorbij gaat. Helaas is het stukje naar huis maar kort. Als ik op de parkeerplaats ben gearriveerd blijf ik nog even zitten. Zodra het liedje af is haal ik, met grote tegenzin, de sleutel uit het contact zodat ik niet in de verleiding kom om nog langer in de auto te blijven zitten.

Muziek kan mij in andere sferen brengen. Vaak word ik er blij van, soms melancholisch, verdrietig, opstandig, vastberaden, jaloers, hoopvol of me bewust van wat ik wel of niet heb, waar ik naar verlang of juist verafschuw. Zo zijn er ook veel vergeten nummers, die ik vroeger grijs draaide maar die je nu nagenoeg nooit meer hoort, althans niet op de zenders die ik luister.

Laatst kwam ik op een maandagochtend niet zo op gang. Ik kreeg een berichtje op mijn telefoon van iemand, die ik nog nooit ontmoet heb maar aan wie ik door een gemeenschappelijke vriendin virtueel gelinkt ben. Zij voelde mijn statische modus op telepathische wijze feilloos aan en liet mij weten dat ze naar de muziek van Matt Bianco luisterde. "More than I can bear!" typten we tegelijkertijd op onze telefoon. Ik zocht het nummer op en de stroompjes adrenaline in mijn aderen begonnen een eigen leven te leiden. Niet zo zeer omdat dit nou een vrolijk nummer is bij uitstek maar om de opbouw, de sfeer en de nostalgische lading van het liedje. Leuk om dit met een generatiegenoot te delen. Bijkomend voordeel was dat zij mij hiermee van de bank af kreeg en wist te voorkomen dat de was lag te verschimmelen in de machine.