Luizen in de pels

'Wat ben ik blij dat ik hier leef.' Uit de grond van zijn hart bedankt de man achter zijn rollator het meisje dat hem zojuist zijn handschoenen achterna bracht, die hij bij de kassa in de supermarkt had laten liggen.

De uitspraak van deze meneer doet mij denken aan het liedje van juf Ank uit de tv hit ' De luizenmoeder.' Met dat verschil dat juf Ank helemaal niet zo blij lijkt als de tekst in haar liedje doet vermoeden. ' Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent'  klinkt nog enigszins geloofwaardig maar haar lichaamstaal spreekt boekdelen als ze de ouders op dwingende en quasi vriendelijke wijze  -‘Dag, dag, dag, dag ouders van groep 3’ - uit haar klas probeert te dirigeren. 

Nog voordat de les is begonnen is juf Ank al half overspannen en wordt ze tot wanhoop gedreven door claimende ouders, die geen enkel begrip kunnen opbrengen voor de tijdsdruk waar zij onder staat. De prinsjes en prinsesjes moeten in de klas tot aan hun stoel worden  begeleid waar, alsof ze een reis voor het leven gaan maken, een uitgebreid afscheid volgt. Voor vertrek moet er dan ook nog eens langdurig naar elkaar gezwaaid worden. Vaak fungeert het lokaal als hangplek voor ouders die met elkaar afspraakjes maken voor koffie- of andersoortige momentjes, waar speelafspraken worden geregeld, het ongenoegen geuit wordt over het beleid van de school, roddels op tafel worden gegooid,  tegen elkaar op geboden wordt voor wat betreft de prestaties van hun kroost en om als het even kan de leerkracht te informeren over de emoties van hun kind en of hij of zij daar vooral rekening mee wil houden.

In ‘mijn’ tijd ging het niet anders, hoewel je ook wel een tegenovergesteld patroon zag van ouders, die hun kinderen bij school dumpten, nooit op de hoogte waren van uitgevallen lessen en de verjaardagen van leerkrachten of structureel niet op kwamen dagen op de tien minuten gesprekken om over de ontwikkeling van hun kind te horen.

Dat vond ik nou niet bijzonder, alleen maar heel raar.