Als Pia Dijkstra haar zin krijgt beslist de overheid na je dood over je organen. tenzij je op een formulier een nee invult. Nu blijkt in de praktijk dat er toch nog veel onduidelijkheden aan haar wetsvoorstel kleven en willen critici er in verwerkt hebben dat de nabestaanden uiteindelijk het laatste woord hebben om wel of niet tot doneren over te gaan. Een ingewikkeld proces, net als het hele gebeuren rond orgaandonatie zelf.
Wie is de overheid om te beslissen over de organen van een ander? Dat zou toch vooral een vrije keuze moeten zijn vanuit de mensen zelf. En daar zit 'm nou juist ook het dilemma. Die vrije keuze. Buiten de hele discussie over de eventuele wetswijziging is de vraag of je de keuze, welke die ook is, wel kunt overzien als donor. Zakelijk gezien lijkt het allemaal niet zo spannend en hoor je geluiden als: 'Ik merk er toch niks meer van als ik dood ben' en ' je wilt toch zelf ook een orgaan van een ander als dat je leven redt?' Maar wat in deze discussie niet helemaal uit de verf komt is de impact die het verliezen van een geliefde door de dood, zeker als deze abrupt komt, op de nabestaanden heeft. Toegegeven, het wordt wel aangestipt en er wordt nu over gesproken om de mogelijkheid op te laten nemen dat de nabestaanden uiteindelijk kunnen beslissen, toch mis ik iets van compassie en empathie. Immers, afscheid nemen, vooral in de eerste week na overlijden, is een intens proces, dat gepaard gaat met allerlei emoties. Mensen, die dit mee hebben gemaakt, weten hoe dat is. Zij, die dit nog niet van heel dichtbij hebben meegemaakt, kunnen er alleen maar naar raden. Niet iedereen is er dan toe in staat om zulke immense keuzes te maken, zeker niet voor iemand die dat zelf niet meer kan. En schiet de wet zijn doel niet voorbij om die keuze bij de nabestaanden neer te leggen? Het is toch de 'keuze' van de overledene? En worden de nabestaanden dan niet belast met iets waarover zij mogelijk op dat moment helemaal niet kunnen beslissen?
De laatste tijd hoor ik ook regelmatig dat je hypocriet zou zijn als je niet wilt doneren, en dat je in dat geval ook geen recht hebt op een orgaan van een ander, mocht dat nodig zijn. Niemand wil als hypocriet te boek staan en onder de morele druk kun je je gedwongen voelen om ook maar te zeggen dat je voor bent, terwijl je misschien nog helemaal niet zo ver bent. Misschien wel nooit zo ver komt om weloverwogen een besluit te nemen, of dat nou ja of nee is.
Uiteindelijk beslis je zelf wat er met je organen gebeurt, niet de overheid. Een tekort aan donoren mag nooit een reden zijn om dat om te draaien. De nieuwe wet zou om die reden kunnen leiden tot meer 'nee' geregistreerden en dat was nou juist niet wat D66 beoogt met deze wetswijziging. Meer bewustwording kan uiteraard. Maar dan wel zo dat alle facetten belicht worden, op een transparante en zuivere manier, rekening houdend met de gevoelens van een ieder. Van de weigeraars en de twijfelaars maar ook die van de nabestaanden en de donoren.
En ook al leg je alles vast, als je er voor komt te staan kan alles opeens zo anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten