Lachje

Lachjes tijdens een serieus gesprek. Het gebeurt best vaak maar toch overvalt me dit elke keer weer als het zich voordoet.

Misschien ben ik grappig als ik zeg: 'Oké, dan plan ik dit om 14:00 in de agenda van......' Aan de andere kant van de lijn hoor ik dan een soort gehum met een lachend karakter. Ik ben bloedserieus maar ergens krijg ik dan toch de indruk dat ik theater aan het maken ben. Hoezo gechiechel? Ligt het aan mij? Het is NIET grappig, ik lach toch zelf ook niet? 

Ik heb een keer gevraagd aan een meneer:  'Waarom lach je nu?' Ik was wel benieuwd maar er kwam niks zinnigs uit. 

Lachen is natuurlijk hartstikke leuk. Ik hou ervan en ook tijdens zakelijke gesprekken kan het prima maar dan wel in de juiste context en met een goede reden, anders haak ik af. Leg op z'n minst uit waarom je lacht of laat het achterwege. 

Hihi🙈

Kleine lettertjes

'Ik kan er geen ruk van lezen.'

'Wat staat er nou?'

Mijn collega C aan de andere kant van de lijn leest de tekst geduldig voor.

Ik heb mijn computerbril op, daar ligt het niet aan maar ik zie mijzelf ongelukkig naar mijn laptop turen. Als mijn jongste zoon dit nu zou zien dan had hij een inkopppertje. Boomer! (Of iets wat daar op lijkt)

Gelukkig heb ik een vergrootglas binnen handbereik. Dat ziet er natuurlijk ook niet uit maar is een uitkomst in dit soort gevallen.

Vrijdagochtend thuiswerken. Dat kan prima; in de werkkamer op de bovenverdieping met een heerlijk groot beeldscherm. Toch kies ik de laatste tijd voor de woonkamer bij de eettafel met de laptop. De koffie binnen handbereik, uitzicht op de tuin en de koolmeesjes die in en uit het nestkastje vliegen. Lekker de ruimte hebben om tijdens telefoongesprekken heen en weer te lopen, ondertussen de vaatwasser uit te pakken of aan de planten te plukken. Het is gewoon gezelliger werken maar voor mijn ogen is het geen feestje.

'Oh, nu zie ik het beter!', roep ik ineens tegen C. Ik heb een 'plusje' op het beeldscherm gevonden waarmee ik de tekst kan uitvergroten.
Slimmerd.
Of boomer.
Of allebei.
Maakt niet uit ook.
Kleine lettertjes, gewoon irritant.

Alles voor de beeldvorming

Verbijsterd

Boos

Teleurgesteld 
Pissed (of pissig)

Echt onbegrijpelijk
Onverantwoord

Het ging niet om de inhoud
We staan voor schut
Hoe kan je Nederland dit aandoen?
Hoe kun je je kiezers zo laten schieten?

Verraad

Schandalig
Eigen ego gaat voor landsbelang
Gênant
Zorgelijk
Chaos
Beeldvorming is belangrijker dan de inhoud

Etcetera

Etcetera 

Etcetera

Een voorspelbaarder persoon dan Wilders bestaat bijna niet en toch staat iedereen die moedwillig met hem in zee is gegaan op de achterste poten en lijken zij totaal overdonderd door zijn karakter.

Naïef? 

Ongeloofwaardig 

Oprechte verontwaardiging?

Natuurlijk niet. 

Ook hiervoor geldt: alles voor de beeldvorming. 

En zo is de cirkel weer rond.

Off all places

Braderieën en jaarmarkten. Eigenlijk zijn ze overal hetzelfde.

Snackwagens met vreterij, zoals hamburgers, braadworst en Belgische friet en kraampjes met sieraden, speelgoed, snoep, theedoeken, zeepjes, tassen en kleding, zoals hardrockshirts, (foute) leggings, gekleurde wollen vesten. Niets voor mij.

Maar goed het was Hemelvaartsdag en schijtweer en we wilden toch iets gaan doen. Na wat gegoogel kwamen we uit op de jaarmarkt in Eenrum. Drie kwartier met de auto richting het Hogeland maar dan heb je ook wat, namelijk 4 euro voor een parkeerplaats en verkeersregelaars die ons naar het plaatselijke voetbalbalveld stuurden. Aardige mensen hoor, daar ging het niet om maar toch ontglipte mij: 'Waar zijn we beland?' Ik bedoelde denk ik: zoveel heisa voor een markt in de regen, in een plaats waar we, zover ik weet nog nooit zijn geweest en dus ook niemand kennen. De mosterdmakerij van Abraham, ooit het toeristische hart van Eenrum, maar al jaren failliet, ken ik alleen van horen zeggen. Het voelde gewoon allemaal een beetje vreemd.

Maar we waren er nu toch, in Eenrum of all places; dus daar gingen we; struinen langs de standjes en langs de kroeg waar jongeren en oudere jongeren met een biertje in elke hand dit bijzondere jaarlijkse hoogtepunt uitbundig vierden.

Kijken maar niks kopen en mensen oberveren. Het blijft leuk maar soms vang je conversaties op die je liever niet had willen horen. Een man vond het blijkbaar nodig om tot in detail zijn dixiebezoek met zijn vrouw te delen. En zo, dat de hele markt kon meegenieten. Ik citeer: 'Daar lag een dikke drol en ik heb er gewoon over heen gepist.'

........

Off all places 🙈

Een kast zonder vintage

Gisterochtend kreeg ik de geest.

Ik opende mijn klerenkast en trok alles eruit waarvan ik wist dat ik het toch nooit meer zou dragen. Leuke shirtjes die toch net niet naar mijn zin zijn, truien waar de ergste leukheid echt vanaf is en broeken waarvan ik elk jaar weer denk dat ik ze ooit wel weer aan zal doen maar wat toch nooit zal gebeuren. Mijn bed lag vol, een vintagewinkel zou er jaloers op zijn. Uiteindelijk een eindscore van vijf vuilniszakken. Oké, daar zaten ook nog kleren bij van mijn jongste zoon en een paar truien van mijn moeder.

Natuurlijk zou ik met bepaalde kledingstukken naar een inbrengwinkel kunnen gaan waar ik er ook nog iets voor terug zou kunnen krijgen. Maar ik koos voor de kledingcontainers bij de Jumbo.
Terwijl ik met geopende kofferbak definitief afscheid nam van de zakken die ik fanatiek in de enorme stortbak dumpte hoorde ik een vrouwenstem naast mij. 'Zo, dat ruimt op, zeer herkenbaar!' 'Zo is het, en weer ruimte voor iets nieuws' was eruit voor ik er erg in had. En natuurlijk werkt het zo bij slappelingen zoals ik. Ontspullen is prima maar in de praktijk betekent het gewoon dat de voorraad weer wordt  aangevuld.
Mag ook best met tweedehandsjes zo nu en dan. Die heb ik ook in mijn kast hangen en gaan over het algemeen prima mee.

Want: Een kast zonder vintage is als een lichaam zonder ziel. Uitroepteken. Dit heb ik niet zelf bedacht maar las ik op een bord bij een tweedehands kledingwinkel in de stad. Een lijfspreuk voor alle vrouwen ( en mannen) die zich gruwelijk laten influenzen. En daar ben ik er eentje van.

5 mei vrijheid

We mogen dankbaar zijn dat wij in Nederland in vrijheid mogen leven.

Onze vrijheid.

Nooit meer oorlog.

Dit soort uitspraken hoor je vaak rond 4 en 5 mei.

Natuurlijk ben ik het eens met alle uitspraken. Nou ja, ik bedoel dat ik de intentie begrijp. Met het woord dankbaar heb ik een haat- liefde verhouding. En niet zo zeer om wat het woord betekent maar met de context van het woord dankbaar in deze zin. Dat we als Nederland uitverkoren zijn dat er geen oorlog is? Dat we niet in een dictatuur leven? Vrije keuzes hebben? Je kunt daar uiteraard blij om zijn, maar dankbaar? Jegens wie? We hebben toch gewoon het geluk gehad dat we hier geboren zijn? Is het ook niet een beetje wrang dat anderen, die dat geluk niet hebben, ons hier dankbaar zien zijn? Voor wat zij niet hebben?

Als we al iets met die dankbaarheid moeten is dat we anderen die dankbaarheid ook gunnen door gastvrij te zijn. Onze vrijheid delen met hen, voor wie die vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Nooit meer oorlog is een illusie helaas. Zouden we gastvrije landen, als er bij ons oorlog of onderdrukking zou zijn, niet hartstikke dankbaar zijn als we daar terecht zouden kunnen als wij niet meer vrij kunnen zijn?

Anderen dankbaarheid gunnen door hen de vrijheid te bieden, waar wij zo blij mee zijn. Dan doen we iets goeds met onze dankbaarheid.

Naar weekend

Marktplaats.

Hartstikke handig om overtollige zooi kwijt te raken. Vooral als het gratis is zijn de mensen er als de kippen bij om binnen recordtijd te reageren.

Dat is prima natuurlijk maar soms roept dit ook ergenis op. Of verbazing, hoe je het wilt noemen.

Vanochtend had ik onze barbecue gratis op Markplaats gezet.

Binnen het kwartier had ik al beet:
Hallo Peter en Ineke ik kom ophalen groet C. Ik reageerde direct met: Prima, vandaag?
Het bleef stil en nu, 4 uur later, heb ik nog steeds geen reactie. Mijn bericht is zelfs nog niet gelezen.

Een paar uur later, een nieuwe reactie:
Hallo peter en ineke, nog beschikbaar kan naar weekend wel ophalen.
Ik:Ja, vandaag of morgen.

Zelfde verhaal als de eerste bieder. Het bleef stil en ook dit bericht staat nog op ongelezen.

Ja, wil je nou een gratis bbq of niet?

Ik denk wel eens dat dit soort marktplaatsspeurders aanslaan op alles wat gratis is. Dat ze, zodra er 'gratis' oppopt, een bericht sturen en daarna weer snel doorgaan naar de volgende gratis aanbieding. En omdat het allemaal snel moet zinnen met 'naar weekend'  en 'ik kom ophalen' typen.

Trouwens, ik kreeg nog wel een leuke op de gratis herenfiets: Anders ik kan hem vandaag direct ophalen en u krijgt een flesje wijn van mij:).

Helaas was iemand anders hem of haar net voor. 

Oh C reageert:
Mag morgenmiddag?
Nee C, dan zijn we er niet.

Zal wel tegen middernacht worden dat ze het leest. 

Irritante loser

Een saaie zondagochtend in november vorig jaar. Ik zit op de bank en scrol door Facebook.

Op de pagina van Studio Annaloes zie ik een mooie zwarte broek van 70 euro. Ik heb hier vaker iets besteld en altijd met succes. Heel simpel ook. Je stuurt een chatbericht naar de aanbieder, betaalt via een tikkie en het kledingstuk wordt opgestuurd. Zo ging het deze keer ook.

Heel even had ik een onderbuikgevoel toen  bij de betaling de omschrijving 'crowdfunding' stond vermeld maar dat was volgens de aanbieder (gezien haar naam een dame) een categorie waar ze uit moest kiezen. Mijn onderbuikgevoel groeide toen ik na de betaling niets meer hoorde. Toen ik vroeg of ze de broek al had opgestuurd en of ze daar iets van kon laten zien schreef zei ze dat ze zo naar de sigarenboer zou gaan. Toen ze daarna vroeg welke maat trui ik droeg die ze mij ook wel wilde verkopen wist ik dat het foute boel was.

Ik probeerde haar meerdere keren te bellen via messenger maar uiteraard geen gehoor.
Ik stuurde berichten met 'stort mijn geld terug of stuur de broek op' maar ook toen bleef het stil. Ik waarschuwde de facebookgroep; plaatste screenshots van de correspondentie, haar naam en profielfoto. Inmiddels plaatste ze doodleuk onder een nieuwe naam dezelfde broek en uit de reacties vanuit de facebookgroep kon ik opmaken dat ze al een tijd op deze manier opereerde. Ze gebruikte een facebookgroep met dezelfde naam die minder leden had dan de originele groep.Ik was er keihard ingetapt.

Pissed als ik was besloot ik online aangifte te doen bij de politie  Dat was nog een heel gedoe maar ik wilde toch iets doen. Dat mens kwam hier waarschijnlijk mee weg maar toch.

Een paar maanden later meldde ze zich weer via messenger met: 'Hey, u had mij bericht?' Pfff je zou haar toch het liefst door die chat heentrekken? Ik schreef dat ze mijn geld onmiddellijk terug moest storten en dat ik aangifte had gedaan. Ik schreef dat ze een oplichtster was. Ze had meteen haar smoesjes klaar. Ze was gehackt en geblokkeerd en ze was mijn rekeningnummer kwijt. Ze vond mij onbeschoft dat ik haar een oplichtster noemde want ze wilde het nu toch oplossen? Toen ik haar een tikkie stuurde volgde er uiteraard opnieuw een radiostilte.

Tot vorige week woensdagavond. We zaten nog even na te tafelen van de afhaalchinees toen mijn telefoon afging. Een onbekend nummer maar ik besloot toch op te nemen. De man aan de andere kant van de lijn stelde zich voor als politie. Onze oudste zoon, die toevallig bij ons was en ook werkzaam bij de politie, herkende het nummer en knikte dat het oké was. De schrik zat er wel een beetje in want waarom word ik op woensdagavond na half acht door de politie gebeld? Ik kwam er al snel achter dat het over de aangifte van 5 maanden geleden ging. Ze hadden de verdachte, een man, te pakken en hadden een zogenaamd stopgesprek met hem gevoerd. Als hij de 70 euro aan mij terug zou storten zou hij niet worden vervolgd. De politie had er goede hoop op dat hij dit zou doen. Meestal maakt zo'n gesprek wel indruk, het komt dan vaak wel goed. De man had toegezegd dat hij het geld dinsdag, dat is vandaag, zou terugstorten. Als ik het geld niet zou ontvangen zou ik hiervoor een civiele procedure kunnen starten. In dat geval gaat de politie er tussenuit. Een hoop gedoe maar dit is dus een mogelijkheid om mijn geld terug te krijgen, volgens de inspecteur.

Natuurlijk heb ik vandaag een paar keer op mijn bankapp gekeken. Tot nu toe is die nog niet aangevuld met 70 euro. Het is toch ook te mooi om waar te zijn? Kan me eerlijk gezegd ook geen ruk meer schelen en daarnaast heb ik totaal geen zin in zo'n langslepende civiele procedure.

Irritante loser. En nog veel meer. Maar dat hou ik maar voor mezelf.

Stempelmachine

 Wilders:

'Minister Faber heeft toch gezegd dat ze zich niet verzet tegen het besluit van Schoof om wél zijn handtekening onder de uitreiking van de lintjes te zetten? Dan is het eenheid van kabinetsbeleid.

Met droge ogen he?

Vergelijkbaar met ruim vier jaar geleden bij de Capitoolbestorming toen Trump de bestormers opriep om terug te gaan nadat hij ze eerst had opgejut, waardoor de actie compleet uit de hand liep.
Dat was toch daadkrachtig van Trump? Dus euh...klaar toch, zand erover.

Rechtbreien wat krom is  Alles maar doen en roepen onder het mom van vrijheid van meningsuiting.  Geen antwoord geven op vragen maar een ingestudeerd riedeltje afdraaien zoals Faber vandaag tijdens het vragenuurtje deed. 'Een minister is geen stempelmachine, als ik iets niet wil tekenen dan teken ik niet. Nederland is er klaar mee.' En dat zo'n 25 keer in de herhaling.

En zo zijn er in de politiek nog talloze voorbeelden van onkunde, amateurisme en zaken op de spits drijven. Om het later allemaal weer te bagatelliseren alsof er niks aan de hand is.

Zou Schoof nu eindelijk eens openlijk en duidelijk stelling nemen tegen zaken die moreel van geen kant kloppen en daar ook consequenties aan verbinden?

Mmmmm....

Schoenmaker blijf.....

Mijn grijs groene wandelschoenen zijn weer als nieuw. Nou ja, bij wijze van.

Ik bracht ze van de week naar de schoenmaker om de afgesleten rubberen zolen weer wat bij te laten werken. Hij deed dat fantastisch met een groen stukje zool. 'Dat matcht mooi bij het andere groen', vond hij.

Schoenmakerij is een vak en laat dat vooral zo blijven.

Het spreekwoord schoenmaker blijf bij je leest ofwel oordeel alleen over dingen waar je verstand van hebt zou heel veel narigheid kunnen voorkomen als dit vaker in de praktijk zou worden gebracht. Afgelopen vrijdagavond viel ik in café Kockelmann op NPO 2 waar het over het voornemen van staatssecretaris Coenradie ging die gedetineerden 2 weken eerder vrij wil laten tegen het cellentekort. Zij heeft uiteraard alle andere mogelijkheden onderzocht maar ziet geen andere oplossing dan deze. Maar BBB- voorman Henk Vermeer die aan tafel zat wist het beter. Want je kon best een extra matje op de grond leggen. Alsof Coenradie deze optie niet heeft onderzocht. Simpele oplossingen voor ingewikkelde vraagstukken, worden zonder enige kennis van zaken de wereld ingeslingerd. Om over staand slapen en met 8 man op een cel nog maar te zwijgen.

Het gaat de laatste tijd regelmatig door mij heen: Ik begrijp niet wat Coenradie bij een partij als de PVV doet. Maar kijk, daar ga ik al want hiermee blijf ik natuurlijk ook niet bij mijn eigen leest. Ze heeft vast van tevoren een goede afweging gemaakt om tot deze keuze te komen. Ze onderscheidt zich van haar collega's en dat vind ik opvallend goed. 

Laten we het daarop houden.

Dagdagelijks

De laatste tijd hoor ik het steeds vaker, het woord dagdagelijks.

Afgelopen week nog (werkgerelateerd): 'Weet dat er dagdagelijks heel veel collega's bezig zijn om vragen te beantwoorden over....'

Ook op tv, radio en in teksten hoor en lees ik dagdagelijks. Even googelen leert dat dagdagelijks een leenwoord is uit het Duits,  waar het gebruikt wordt om een bepaalde nadruk of routine uit te drukken.

Ik loop waarschijnlijk hopeloos achter want ik lees ook dat dagdagelijks, onder gemeenteambtenaren, uitgeroepen is tot jeukwoord van 2023.

Dagdagelijks. Gek woord en het is overdreven veel. En juist daarom wekt het irritatie op. Loslaten dan maar weer. Daarover gesproken, ook loslaten is natuurlijk een jeukwoord van de bovenste plank.

Maar wat ik gisteren hoorde, ik moest 2 keer luisteren maar ze zei het echt:

'Mag ik voor jou huilen?'

De persoon tegen wie dit werd gezegd had hier erg veel steun aan dus onthoud ik mij verder van commentaar. Maar ik ben eigenlijk best benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat.

Dagdagelijks.

Een vleesgeworden roos van Leary

 De roos van Leary gaat ondermeer over inzicht in gedrag, de cirkel van invloed en loslaten. Een hulpmiddel wat je kunt toepassen in de communicatie met anderen.

Maar toepassen in de praktijk, die altijd weerbarstiger is, is best lastig,  Met name het loslaten. Want weten dat je ergens geen invloed op hebt betekent niet automatisch dat je je er niet meer druk over maakt. Als het zo gemakkelijk was dan zat niemand meer in de stress en zaten de psychiaters, psychologen en (team)coaches zonder werk. Dan werden conflicten in organisaties, in families en in vriendschappen altijd getackeld door het toepassen van theorieën zoals die van Leary. Ik zeg niet dat het niet werkt maar het vergt een hoop oefening en veel zelfreflectie, wat er niet automatisch is.

Ik erger mezelf bijvoorbeeld dood aan de tendens in de samenleving als het gaat over het doorelkaar heen gebruiken van meningen, feiten en regels. En dat iedereen alles maar roept onder de vlag van vrijheid van meningsuiting. Als een gerechterlijke uitspraak (over teveel stikstofuitstoot of over een betwiste haatzaaiende imam die het land, na onderzoek wél in mag) niet wordt gepruimd dan gaan politici daar vol op de camera iets van vinden. Scheiding van machten wordt niet meer gerespecteerd. Ministers hebben schijt aan adviesorganen zoals de Raad van State of andere organisaties, die ooit zijn opgericht ter ondersteuning van beleid. Wat voor voorbeeld geef je hiermee door? Alleen maar een vrijbrief voor het 'volk' om dit ook maar te doen.

Ergelijk dus.

En ja, het klopt dat ik hier totaal geen invloed op heb. Maar toch vind ik er wat van en kan ik er op zijn tijd over mekkeren, wat ik dus bij deze doe. En soms ook gewoon tegen huisgenoten, collega's of vriendinnen. Dan hoor ik mijn eigen ergernis waar ik me vervolgens weer aan stoor. Ergeren aan het ergeren.

Ook in werksituaties of in relaties loop ik, net als iedereen, wel eens tegen zaken aan waarbij de roos van Leary wel iets kan doen maar zeker niet zaligmakend is.

Zelfspot, een grap, een blog of een telefoontje met iemand die het snapt brengen vaak wel luchtigheid. Eventjes samen zeiken, de humor daarvan inzien en er daarna weer vol tegenaan. Zeiken heeft wel degelijk een functie als je daarna weer door kunt.

En stiekem wil ik dit soort ergernissen ook helemaal niet loslaten want ze horen bij mij. Als ik ze niet had dan was ik niet wie ik nu was.

Dus we blijven oefenen maar een vleesgeworden roos van Leary? Die moet nog worden uitgevonden.

Dat is aan hem

Vraag van een journalist aan Schoof: 'Wat vindt u van de tweet van Wilders waarin hij de Raad van State wegzet als een stelletje ongekozen bureaucraten?'

Schoof: 'Het kabinet zal kritisch advies van zijn belangrijkste orgaan verwerken.'
Journalist:' Maar wat vindt u dan van die tweet?'
Schoof:'U weet dat Ik nooit reageer op berichten op X.'
Journalist:' Wat vindt u van de reactie van mevrouw Faber dat zij niets gaat aanpassen aan de wet die nu voorligt?'
Schoof: 'Dat is aan mevrouw Faber.'
Journalist:' Hebt u mevrouw Faber hierover gesproken?'
Schoof:' Nee, ik heb niet gesproken met mevrouw Faber.'

Journalist aan van Vroonhoven:' Wat vindt u ervan dat Wilders dreigt met een kabinetsval als NSC aanpassingen aan de Asielwetten wil zien?'
Van Vroonhoven:'Nou, we gaan kijken.'

Journalist aan Yesilgöz:' Wat vindt u van de dreigementen van Wilders op X?'
Yesilgöz: ' Ik had zelf die woorden niet gekozen, dat is aan hem. Ik ga niet mee in de ophef van de dag.'
Journalist:' Het is toch de leider van de grootste partij in Nederland die dit zegt?'
Yesilgöz:' Ik snap dat jullie (journalisten) dit willen maar ik ga hier niet in mee.'

Journalist aan van der Plas:' Wat vindt u van zo'n dreigement van Wilders over een kabinetsval?'
Van der Plas:' Ik ben Wilders niet. Een kabinetsval is heel voorbarig.'
Journalist:' Maar Wilders dreigt er mee.'
Caroline:' Dan moet je bij Geert zijn.'

Het is aan hem, het is aan haar, ik zeg er niets over, ik reageer nooit, ik ga er niet in mee, we gaan kijken, je moet bij hem zijn.' 

Ontwijken, negeren, luchtigheid proberen uit te stralen en vooral geen stelling nemen tegen alles wat ingaat tegen de democratie en de rechtstaat.

Maar het is aan u om daar iets van te vinden. Natuurlijk.🙈

Rustig aan doen

Doe je rustig aan?

Een advies wat ik vaak hoor en wat ik ook regelmatig aan anderen geef. Bij een griep, een pijnlijke rug, teveel hooi op de vork, als  werk en privé uit balans dreigt te raken, je je (te) druk maakt over zaken waar je geen invloed op hebt enzomeer.

Misschien dat anderen er iets aanhebben maar eigenlijk weet ik zelf niet goed wat rustig aan doen is en hoe ik dat moet doen. Natuurlijk, als ik lam ben van de griep zit er niet veel anders op dan uitzieken onder de wol. Dat doe ik ook wel maar ik bedoel iets anders.

Hoe moet je rustig aandoen als je last heb van je rug bijvoorbeeld? Van de hele dag zitten wordt het erger, dus ga je een stukje lopen waar het soms nog erger van wordt. Maar niet altijd dus weet je nooit echt wat goed is om te doen. Dan loop je een rondje van 8 kilometer zonder moeite en voel je je de dag erna weer ruk. Niet teveel belasten, door je knieën als je iets opraapt, oefeningen doen. Ja, ik ken het allemaal wel maar soms voelt je rug alsof je een jonge meid van 18 bent en denk je niet aan al die voorzorgsmaatregelen. En daarbij: soms moet je ook gewoon een zware tas of boodschappenkrat sjouwen als er niemand anders is die dit kan doen. En soms wil je dat ook gewoon zelf doen. Rustig aan of niet.

Rustig aan is niet in beton gegoten. Soms helpt even stoom afblazen bij een collega, je partner of een vriend(in). Krijg je een goed advies, maak je er samen een grap over om te relativeren en heb je weer wat lucht. Maar ook dat kan niet altijd en werkt niet voor iedereen. 'Doe maar rustig aan' is dan een dooddoener, waar niemand iets mee kan.

Gedachten tot rust brengen is nog een andere tak van sport. Hoe ik dat moet doen heb ik ook nog steeds niet goed uitgevonden. Ik val uiteindelijk wel in slaap met de podcasten van  Maarten van Rossum, Aaf & Lies of de dames van de Shitshow maar ben er waarschijnlijk inmiddels ook verslaafd aan geraakt. Is dat goed of niet?

En neem nou vandaag. Ik heb nog niks gedaan, behalve de vaatwasser uitgepakt. Ik was de hele week grieperig dus mag het ook zou je zeggen. Maar eigenlijk vind ik dat gehang op de bank geen moer aan. De blog die ik nu schrijf is uiteraard niet niks doen maar de weekboodschappen die ik nu al 3 uur aan het uitstellen ben zitten mij op de nek. Dus ondanks dat ik, weliswaar typend, op de bank hang, is van rust helemaal geen sprake.

Rust roest. Ja, die hebben we ook nog. Voor een volgende blog dan maar.

Winter vol liefde

Ik ken werkplekken waar je als werknemer verplicht moet kijken naar Winter vol iefde.Voor de teamgeest, ter relativering van de harde realiteit, voor de lol en de luchtigheid.

Aflevering 18 van seizoen 2 is inmiddels een feit en man, man, man wat is er weer veel aan de hand.

Waar zal ik es beginnen?

Met Mike dan maar. Of met moeder Monique want dat is in feite hetzelfde. Antine, weet waar je aan begint meid. Nu denk je nog dat je Mike wel los kunt weken van moederkloek Monique. Gaat niet lukken Antine. Als je Mike neemt neem je een totaalpakket af en dat is  inclusief zijn moeder. En de hondjes.

Dan Maarten. Hij blijft zoeken naar een vriend met een vagina en borsten. In dat troosteloze Estland waar hij nog te beroerd is om een beetje sneeuw te ruimen voor zijn vrouwelijke gasten. Waar, op een geïmproviseerde sauna na, geen ruk te beleven valt. Annette heeft na drie dagen haar koffers ook alweer gepakt. Tips voor Maarten:ga eens goed sneeuwschuiven, doe iets aan je communicatiestijl; je bent namelijk geen journalist die een goed verhaal moet ophalen. Heb eens oprechte interesse en stop per direct met dat stomme, sexloze borsten en vagina gedoe want elke vrouw knapt hierop af.

Door naar Judith die het erg gezellig heeft met Bart. Hij zou er de teringpest (zijn woorden) in hebben als Judith er uiteindelijk toch tussenuit zou knijpen met Esther. Het duurde maar even of Bart en Esther lagen in de clinch over het klimaat. Judith mag de diepgang van Esther wel maar Bart zou haar het liefst eigenhandig met een strobaal terug de trein induwen. Concurrentie is er zeker daar in de Pyreneeën.

En dan hebben we nog Jorik. Waarom doet hij überhaupt mee aan dit avontuur? Aandacht verdelen is veel te hoog gegrepen voor deze look a like van Joost Klein (niet zelf bedacht hoor) maar dat is nou juist de kern van dit hele programma. Jorik kan niet tegen teveel prikkels, dat is helemaal niet erg maar Winter vol liefde bestaat alleen maar uit prikkels. Óf Jorik is per ongeluk in het verkeerde programma beland óf hij speelt het spel enorm goed. Of hij laat zich goed regisseren. Kan ook nog.

Op naar aflevering 19 alweer. Over Jan in Zweden en Adrienne in Zwitserland is ook nog genoeg te zeggen.