Door de jaren heen ben ik volledig de tel
kwijt geraakt hoe vaak ik de plechtige belofte aan mezelf deed om
nutteloze pondjes kwijt te raken. De recepten van Sonja, koolhydraatarm,
een brooddieet, fruitdagen of gewoon alles eten maar dan minder, ik heb
het allemaal geprobeerd. En vaak ging het de eerste weken ook van een
leien dakje, om daarna weer terug te vallen in het hardnekkige snaaipatroon. Heel herkenbaar voor iedereen die met een overschot
aan vet rondloopt. Huilie huilie als je steeds tot de confronterende
conclusie moet komen dat de strijd tegen de kilo's uiteindelijk niets
heeft opgeleverd met het bekende, zogenaamde wegdruksyndroom als gevolg.
Desondanks, misschien zelfs tegen beter
weten in, grijp ik mijzelf nu stevig bij de kladden en ga weer een
serieuze poging doen. Ik ben namelijk vooralsnog niet in staat om mezelf
te accepteren voor wat betreft mijn lijf, ik weiger het zelfs. Er zit
dus niets anders op om het gevecht opnieuw met mezelf aan te gaan. Maar
deze keer ga ik het echt, echt, anders aanpakken. Een coachende vriendin
heeft ideetjes. Iets met voelen, de vraag helder krijgen en de stip aan
de horizon. Zolang het geen afvalrace wordt en mijn honger min of meer gestild kan worden vind ik het helemaal vet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten