Zoek

Zo lang ik op deze aarde rondloop raak ik structureel spullen van mezelf kwijt.
Vooral alles wat op 'pas' eindigt heeft de neiging om met enige regelmaat afstand van mij te nemen.
Deze week verloor ik mijn ov-chipkaart toen ik moest rennen om de bus te halen. Ik haal het ding altijd van te voren uit mijn tas om niet meer te hoeven zoeken als de bus er aankomt. En nu was hij blijkbaar door het hollen uit het hoesje gevallen. Lullig als je in wilt checken en geen piep hoort. Het is net zoiets als koffie zetten zonder pot onder het apparaat te zetten. Het ligt wel in de lijn dat dit mij ook wel eens is overkomen. Die ov-chipkaart is gelukkig gevonden op straat en kon dezelfde dag nog met mij herenigd worden.

Later die dag was ik de toegangspas van het kantoor waar ik werk kwijt. Ik had 'm verloren toen ik in het restaurant in de rij stond om soep te halen. Een lieve collega wist per toeval dat er een pasje gevonden was en tipte mij dat het waarschijnlijk afgegeven was. 

Vandaag kwam ik er in de bus - op weg naar huis -  achter dat mijn portemonnee niet in mijn tas zat. Overigens een efficiënte manier om in één klap al je dierbare pasjes kwijt te raken. Ik was wezen lunchen met een collega en nadat ik afgerekend had was ik nog even naar het toilet geweest en had 'm daar waarschijnlijk laten liggen. Gelukkig kon ik me dat nog herinneren en verliet bij de eerste de beste gelegenheid de bus om linea recta naar de zaak terug te gaan. Hij lag inderdaad geduldig en eenzaam op mij te wachten.

Een combinatie van opluchting en 'wat ben je toch een kluns' gevoel is wat ik altijd krijg als ik de spullen weer terug heb. Zo ben ik door de jaren heen naast cash, mijn bankpas, mijn rijbewijs en bibliotheekpas definitief kwijtgeraakt. Ondanks jarenlange ervaring met dit soort akkefietjes kan ik nog steeds geen manier vinden om de zaakjes voor elkaar te krijgen,  alle goede adviezen en irritaties van mijn naasten ten spijt. Mijn eega wordt soms tot wanhoop gedreven en verbaast zich nog steeds over mijn kwijt - en verliessyndroom. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat hij over het algemeen weinig dingen kwijt raakt. Toch moet mij in dit verband nog iets van het hart. Zo'n twintig jaar geleden, een dag voor ons huwelijk,  kwam hij erachter dat het jasje van zijn trouwpak niet in de kast hing. In eerste instantie dachten we aan een flauwe grap maar nadat we alles afgezocht hadden moesten we constateren dat het spoorloos verdwenen was. Er zat niks anders op om op de ochtend van de trouwdag nog snel een nieuw exemplaar aan te schaffen. Ondanks verbouwingen, opruim- en opknapbeurten in ons huis is het jasje nooit meer boven water gekomen. Tot op de dag van vandaag verwonderen we er ons over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik zal hem dit nooit voor de voeten gooien als ik weer eens de mist in ga en blijf altijd coulant. Hoewel als je aanstaande een jasje kwijt is op een cruciaal moment in het leven natuurlijk best een reden zou kunnen zijn om dit niet te zijn.