Ongewenst geneuzel

Mijn jongste duwt de kar, ik loop erachter. We passeren twee mannen die met elkaar in discussie zijn. De ene heeft een zwaar Gronings accent en het geluid uit zijn mond verraadt een jarenlange nicotineverslaving. Mijn zoon en ik gniffelen erom en schuifelen verder. De andere man loopt ons even later voorbij,  heeft zichtbaar plezier en kijkt ons kort aan. Ik heb de indruk dat hij lol heeft omdat hij in de gaten heeft dat wij moesten lachen om het verrookte stemgeluid van zijn gesprekspartner. Maar dan wijst hij op het pak koekjes wat hij in zijn hand heeft en zegt: ' Die jongen wist niet waar deze lagen, dat is zo'n stageloper, die alles nog moet leren. Deze zijn heel lekker' en hij duwt het pak onder mijn neus. Ik knik en zoek contact met mijn zoon om te kunnen ontsnappen aan dit tafereel. 'Is dat je zoon?' gaat hij verder. 'Ja', zeg ik. 'Oh, jullie lijken veel op elkaar.' Hij lacht zijn gebit - vergezeld met afgebroken boventand - bloot. Zoonlief en ik kijken elkaar aan in een korte maar tevergeefse poging om herkenning in onze gezichten te ontdekken. Ik versta nu iets als: 'Ik heb een ongeluk gehad met de auto.' 'Een ongeluk met de auto?' vraag ik beleefd. 'Nee, nee, grinnikt hij, ik ben gelukkig met de auto.'
' Oh, nou ik ben met de fiets',  meld ik overbodig omdat het hem natuurlijk geen biet aangaat. Deze onbenullige en 'van de hak op de tak' conversatie is wat mij betreft ten einde en we vluchten snel naar de afdeling vleeswaren. Achter de snijtafel staat een jongeman, die ik goed ken. Even een smalltalk met een prettig iemand die wél weet hoe dat moet. Een beter begin van het weekend kan ik me niet wensen. 
Fijn!