Met bewondering kijken mijn vriendin en ik naar de passen van de dames die precies tegen het ritme van de muziek in gaan. Het lijkt een natuurlijke gave als je dit kunt. Een snelle check op het web leert echter dat het wel of niet hebben van ritmegevoel aangeboren is en nagenoeg alleen aan te leren is door hele goede dansleraren. Voor ons is dat niet nodig, het is vermakelijk om te zien hoe de voeten consequent na de beat op de vloer worden gezet.
Tijdens onze staarpartij naar dit stukje cultuur loopt er een man voor ons langs die zijn volgzame vrouw een plaats wijst om te gaan zitten. Vervolgens wordt de gezelligheid tussen de twee voortgezet doordat hij lange tijd op zijn telefoon zit te turen. Na een tijdje vindt hij het blijkbaar tijd om te gaan. Hij komt in de benen en hijst zijn broek op. De dienstbare vrouw volgt hem op weg naar de uitgang.
De muziek van Abba doet van een aantal dames aan het tafeltje voor ons, de armspieren flink losmaken. Hoog, laag, opzij en naar voren. De dames gaan er helemaal in op terwijl ze de tekst van het liedje perfect meezingen. Zelfs als ze opstaan en de jas aandoen wordt de tekst nog hevig ten gehore gebracht.
Ondertussen is de zaak al aardig aan het uitsterven wat ons doet besluiten dat het welletjes is. We verlaten het pand via de draaideur die niet automatisch draait maar waaraan we zelf een slinger moeten geven. Een paar heren - die ons voor zijn - stappen naar buiten en vinden het niet nodig om de deur even verder voor ons te duwen waardoor een aanvaring met het glas ternauwernood te voorkomen is. 'En bedankt, heel galant', sist mijn enigszins geïrriteerde vriendin. Een oud-collega riep eens in haar wanhoop: 'Alle mannen zijn autisten'. Iets te zwart wit neergezet maar in dit geval snap ik absoluut wat ze bedoelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten