We hebben vrij baan, de menigte bevindt zich links en rechts van ons. Mijn vriendin voelt zich als Jezus die door Jeruzalem loopt. Al gauw snappen we waar dit vandaan komt; de Goedheilig man wordt hier vandaag binnengehaald. Een passerende rolstoeler die met haar neussonde een sprekende gelijkenis met de heks uit Sneeuwwitje vormt , rijdt ons bijna van de sokken. De geur van warme worst komt ons tegemoet als we de Hema binnentreden. Van jurkjes kijken en vergelijken gaan we - via klantenservice en kassa, jengelende kinderen, mensen die zich bewegen in het tempo slak - snel weer naar buiten. Smachtend naar een cappuccino worden we door wervers van Cliniclowns verwezen naar een straat met gezellige koffietentjes. Bij de eerste de beste blijven we even in de opening staan om de zaak te inspecteren. 'Deur dicht!' klinkt het geërgerd vanaf de rechterzijde. Deze welkomstkreet doet ons onmiddellijk wieberen. De volgende tent ziet er gezellig uit. Een aardige jongeman wijst ons een plekje. Een andere iets oudere leukerd neemt de bestelling op. Genietend van ons drankje worden de Mars en Venus dingen besproken. Heerlijk om geen blad voor de mond te hoeven nemen en de psychologie van de koude grond los te kunnen laten op anderen maar met een flinke dosis zelfspot en humor vergeten we onszelf ook zeker niet onder de loep te nemen. Een dame met een dogmatische blik, een lachende meneer met goeie sjaal en kaal hoofd, een vrouw met een te strakke felrode rok, ondanks de huilende kinderen is de hele setting zwaar oké.
Tijd om te gaan. In de parkeergarage moeten we wachten op een ouder paar dat aan het stoeien is met de parkeerautomaat. De twee kleinkinderen vinden het nodig om:'Wij zijn lekker als eerste' tegen ons te roepen. Als daar niet op gereageerd wordt herhalen ze het nog een keer. Mijn vriendin bedenkt zich niet en sneert: 'Nou, en wij zijn lekker als tweede. Maar wij zijn lekker als eerste', klinkt het weer terwijl ze de trap oplopen, hun opa en oma in hun kielzog. We concluderen dat we - uitzonderingen daar gelaten - de kinderen van een ander niet leuk vinden. Dat begon vroeger al als je met je collega's op kraamvisite was en de baby tijdens de rondgang uitgerekend bij jou het op een brullen zette.
Mensen, de dingen die ze doen of laten; het blijft een onuitputtelijke inspiratiebron, ook omdat je je er zelf altijd aan kunt blijven spiegelen. Met het gezelschap van vanmiddag altijd fijn om te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten