Passionmoe

Op tv werd de mensen op straat gevraagd naar de oorsprong van Pasen. De meeste mensen wisten er geen antwoord op en kwamen niet verder dan het begin van de lente en nieuw leven.

Ik leerde vroeger het traditionele christelijke verhaal van de opstanding van Jezus. Toch komt het paasfeest niet uit het Christendom maar uit de Joodse traditie. De paashaas schijnt uit Duitsland te komen en de eieren hebben iets met vruchtbaarheid te maken.

Hoewel het paasfeest in Nederland steeds minder geassocieerd wordt met iets religieus wordt sinds 2011 op witte donderdag het Bijbelse paasverhaal, in de vorm van The Passion, vertolkt. Met liedjes, sketches en spektakel wordt het levens- en stervensverhaal van Jezus in een willekeurige stad geschetst. Er wordt een enorm lichtgevend kruis door de menigte gedragen en de mensen wordt gevraagd naar hun idee hierachter. Sommigen doen dat uit christelijke overtuiging, anderen doen het om te rouwen of troost te krijgen.

Het verhaal op zich is bijzonder en leent zich voor een opvoering zoals dat in deze vorm gebeurt. En hoewel ik de eerste jaren ook keek ben ik nu toch wat Passionmoe. Want ondanks de wisseling van artiesten en de stad is het veel van hetzelfde. Daarbij voel ik ongemak bij de gesprekken bij dat enorme kruis. Maar goed, ik hoor vast bij de minderheid. Immers, voor veel gelovigen is het paasverhaal juist sprekend en zelfs de basis van het geloof, wat ze maar wat graag willen delen met anderen. 

Hoe een onschuldig mens moet lijden en sterven voor de redding van alle mensen en na drie dagen weer opstaat is voor mij een verhaal waar ik weinig van snap. Ook toen ik klein was begreep ik het niet. Niet dat het nu nog een issue is maar met evenementen als The Passion komen de vragen toch weer een beetje naar boven drijven.

En Pasen is qua onduidelijkheid zeker niet het enige christelijke feest. Over een tijdje komt Hemelvaart er weer aan. Over Pinksteren nog maar te zwijgen.