Ik kom er na 45 jaar achter dat ik al 45 jaar iets falikant verkeerd heb gedaan.
Ik werd vanochtend met de neus op dat feit, op mijn fout, gedrukt. Het ging zo:Collega's van mij waren afgelopen weekend naar musical Grease geweest. Toen ik een van de twee zag begon ik enthousiast 'tell me boy, tell me boy' (uit Summer Nights) te zingen. 'Het is 'tell me more', zei ze. 'Nee tell me boy', antwoordde ik stellig. 'Nee, echt niet' zei de collega weer. 'Ze willen meer weten, dus 'tell me more. En niet alleen van die boy ( John Travolta), ook de vriendinnen van Olivia Newton John zijn nieuwsgierig naar haar liefdesavontuur. Dus ' tell me more.' Een andere collega deed het nog eens dunnetjes over met hetzelfde verhaal.
Zo, nou ík weer.
Klonk inderdaad aannemelijk. Maar hé, dan heb ik op alle feestjes, op de dansvloer, in de auto, tijdens het stofzuigen, schoonmaakklussen, luiers verschonen en weet ik veel waar en wanneer de plank mis geslagen? Kon het nauwelijks geloven.
Mijn laatste hoop: Google.
Nou, je raadt het al.
Thuis zocht ik op YouTube naar het liedje. Ik luisterde eens goed. 'Nou, 't zal wel waar zijn maar 'tell me more' zou net zo goed 'tell me boy' kunnen zijn, zei ik tegen Peter. Hij: 'Je hoort wat je denkt te horen en daarna kun je het niet meer anders horen.'
Mijn jongste zoon: 'Tell me more', is toch logisch? Ze willen meer weten hè?'
Jahaaaa. Tell me boy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten