Peter komt thuis. Het eerste geluid wat hij hoort is een uitbundige geeuw. 'Nou, welkom in the jungle', zucht hij.
Geeuwen met geluid. Geschreeuw, volgens Peter. Dat kan ik en dat doe ik. Al zolang als ik het mij kan herinneren. Eerlijk is eerlijk: In de thuissituatie uitbundiger dan daarbuiten.Peter went er maar niet aan. 'Het is alsof er een wild dier in huis woont' of 'Tarzan', hoor ik vaak. Of non-verbaal: fronsende wenkbrauwen, draaiende ogen, een zuur mondje, neusvleugels die bewegen. Wie hem kent weet hoe dat eruit ziet.
Ik lach het altijd weg met: 'Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn. Dit is wat ik doe.'
In voor en tegenspoed was het toch?
En ik weet dat ik niet de enige ben. Op mijn werk hoorde ik laatst een collega vol overgave, met groot volume, ongegeneerd geeuwen. Alsof ze thuis was.
Kan gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten