Aan de kaak stellen

'Zo! De hamsterweken zijn begonnen zie ik.' Eén van mijn drie nakomelingen heeft mijn enigszins opgezette linkerkaak opgemerkt en wrijft dat er fijntjes en als zout in een wond in. Aan open- en eerlijkheid mankeert het hem in ieder geval niet en ik kan er ook zeker de humor, die neigt naar een tikkeltje sarcasme, wel van in zien. 

Gisteren ging ik bij de kaakchirurg onder het mes. De achterste kies uit mijn linkerkaak werd getrokken. Deze bron van ellende had mij al zoveel pijn bezorgd dat in overleg werd besloten om er definitief afscheid van te nemen. De ingreep leek mij op het eerste gezicht een fluitje van een cent en daarom zag ik geen reden om er tegenop te zien. Een kwestie van de juiste tang op de juiste plek en met één ruk zou ik van de boosdoener af zijn. Niets bleek minder waar. Uit het gesprek wat ik tijdens de behandeling tussen chirurg en zijn assistente opving was de kroon die op de kies zat eentje van de hardnekkige soort. Het gevolg was dat het ontdoen ervan met veel gewrik, gezaag, geboor en gebeitel gepaard ging en het ding in versplinterde stukjes van de kies werd gescheiden. Het trekken van de oorspronkelijke kies was daarna kinderspel. Afgezien van het harde knakgeluid en het gesjor werd dit een pijnloze daad. De verdoving, ingezet met vier prikken, had zijn werk goed gedaan. 

Na een hechting en het afzuigen van wat losgekomen bloed stond het volgende project op stapel; een wortelpuntbehandeling aan de middelste kies in de bovenkaak. Het openbreken van het gehemelte en het tandvlees boven de kies maakte ik gelukkig slechts denkbeeldig mee. Het geslijp en geboor was eveneens zonder pijn maar alles behalve prettig. De chirurg in kwestie had dat vast in de gaten toen hij mij op mijn gemak wilde stellen door tijdens de operatie luchtige vragen te stellen als: 'Ga je straks nog even gezellig de stad in?' Met de zachte keelklanken die ik daarop uitbracht deed ik een poging om zijn vraag te beantwoorden. Blijkbaar was hij tevreden want hij vroeg niet verder. Na drie kwartier werd ik verlost van het operatiedoek en kon ik de wereld om mij heen weer aanschouwen. Redelijk dizzy kwam ik langzaam uit de stoel omhoog met de opmerking: 'Ik heb mij wel eens beter gevoeld.'

Met de complimenten van mijn behandelaars voor mijn voorbeeldige gedrag, een recept voor pijnstillers, een spoelmiddel en een informatiefoldertje mocht ik gaan.  'Doe het vandaag nog even rustig aan!' kreeg ik nog als advies mee. Alsof ik ook maar iets anders van plan was na zo'n ingreep. 
Hamsteren maar dan niet in de stad, slechts thuis op de bank.