Campingleven

“Ik wou dat ik oordoppen had meegenomen en voor haar was een muilkorf perfect geweest." Het is de niets verhullende conclusie van mijn partner, op zoek naar een beetje rust. We liggen op het gras bij een meer in de Franse Jura. De groep Nederlanders die achter ons ligt vindt het nodig om alles wat er in de gedachten op komt direct en vooral met het hoogste volume te ventileren. Gehoorzaamheid wordt niet beloond want het kind  wat erbij is en het voorbeeld van haar moeder hierin volgt krijgt op haar falie. 

Na een autorit van ruim twaalf uur en een paar tussenstops op Franse parkeerplaatsen met penetrante urinedampen tussen de vrachtwagens en multiculturele zweetluchten in de rij voor het toilet kwamen we gisteren op de camping aan. In een benauwd weertype moesten we onze vermoeidheid nog even opzij zetten en werd de tent opgezet en ingericht. Ik overtrof mezelf door de tafel en prullenbak zonder enige instructie van derden en hulpvragen volledig zelfstandig te monteren. 

Kamperen is weer wennen. Hoewel ik al minstens zeventien keer over de scheerlijnen ben gestruikeld heb ik me tot nu toe steeds staande kunnen houden. Op de fiets naar het toiletgebouw, hangend boven de pot er achter komen dat het papier niet toereikend is en ervaren hoe het is naast iemand te zitten, die een grote boodschap brengt, zijn dingen die ik natuurlijk allemaal wel wist maar niet voor in mijn geheugen heb liggen. Bij het douchen vanochtend ging de kraan maar niet uit waardoor ik me met moeite, in een poging de straal te ontwijken,  in een hoekje tegen de deur moest afdrogen. De temperatuur en de kracht van het water waren overigens uitstekend wat de pijn volledig compenseerde. Kampeerders willen ‘back to basic’ want waarom zouden ze anders vrijwillig gaan staan afwassen in een teiltje in de buitenlucht en ’s ochtends uit hun tent rollen om met een slaaphoofd na toiletbezoek de camping af te struinen voor een stokbrood? Herkenning is er ook, als je een moeder haar puberende kinderen hoort aansporen en je weer weet dat je niet een roepende in de woestijn bent. Ik herinner me nog dat wij voor de eerste keer bij wijze van proef gingen kamperen en de overbuurvrouw mij fijntjes meldde, ik citeer :”Jullie jongens vechten elkaar de tent uit zeg”, waardoor ik mij heel even afvroeg waar het in de opvoeding fout was gegaan. Dit was echter van korte duur want ik trok de conclusie dat haar voorbeeldige kinderen tot de uitzonderingen van deze wereld behoorden. Tja, ook op de camping gaat het gewone gezinsleven gewoon door en moet je er rekening mee houden dat een tentdoek niet alle intieme lichaamsgeluiden tegenhoudt.  En net als je daar aan gewend bent is het weer tijd het onderkomen op te breken.

 
Deze vakantie zal er overigens in de tent weinig gevochten worden want we hebben maar één van de drie jongens mee en ook voor de twee thuisblijvers geldt dat ze de vechtfase inmiddels ontgroeid zijn. Hoogstens zal er een discussie ontstaan over wie de boodschappen gaat doen en wat er gegeten moet worden. In de tent hier op de camping zal het er ook vredig aan toe gaan. Die garantie kan ik niet geven voor buiten de tent als ik mijn dagelijkse gevecht met de scheerlijnen aan ga.