Ik heb haar zojuist het berichtje voor gelezen waarin staat dat een familielid over is gebracht naar een hospice. Degene die het berichtje schrijft is de dochter van de zieke mevrouw. Ze bedankt voor de mooie brief die haar moeder van haar heeft ontvangen en vraagt of ik die boodschap over wil brengen.
Ik leg mijn hand op haar schouder. Ze is zichtbaar geroerd door de woorden in het bericht. Ze zucht eens diep, dan zegt ze: 'Ik hoop voor haar dat het nu gauw afgelopen is. We hebben samen een mooie middag gehad en goed met elkaar gesproken. Ik durfde haar de laatste tijd niet meer te bellen omdat ze zo benauwd was. Het valt niet mee om steeds weer mensen om je heen te moeten verliezen. Maar ja, zo is het leven.'
Een mooie middag was het zeker. Ik was erbij en werd geraakt door de warmte tussen beiden. Ook omdat ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zouden zien. Ik sprak tijdens dit bezoek met de dochter van de zieke mevrouw maar luisterde vooral naar de verhalen die zij vertelde over haar moeder en werd getroffen door de voelbare liefde die daar uit sprak.
Ik sta vanmiddag op tijd en juist op dit moment is het naar om weg te gaan omdat ik haar nu meer dan ooit nog even langer gezelschap had willen houden. Ik knuffel haar iets langer dan anders als ik haar een zoen geef. Ze loopt met me mee naar de auto. Als ik weg rijd steekt ze haar hand op en zwaait me na. Ik kan deze bijzondere vrouw nog lang niet missen. Deze vrouw is mijn moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten