"Hij wil alleen maar even aandacht", zegt de oudere dame als haar aangelijnde hondje naar mij toe komt lopen. Het grijzige beestje kwispelt enthousiast met zijn staartje en ik betrap mij zelf op een volledige overgave van onverwachte vertedering. De donkere oogjes vinden hoopvol de mijne terwijl ik iets door de knieën ga en het kopje met mijn handen aai. Het krullende haar voelt zacht aan en als ik zeg dat ik het een schatje vind zegt ze lachend: “Hij wil altijd eventjes spelen en ik ben er even uit.”
Als ik verder loop naar de bushalte ben ik toch een tikkeltje uit balans. Want normaal gesproken heb ik het niet op honden. Dat komt omdat ik ze vaak onvoorspelbaar vind als ze ongevraagd op me af komen rennen en me bespringen. De baasjes die ze los laten lopen en niet snappen dat niet iedereen gecharmeerd is van hun huisdier bezorgen mij vaak een gevoel van irritatie wat ik vrijwel onmiddellijk, zowel verbaal als non-verbaal, probleemloos ventileer. Andersom heb ik er ook geen moeite mee mijn waardering te uiten als de baasjes hun hondjes op een manier aansturen waaruit blijkt dat zij respect hebben voor de medemens die niet houdt van loslopende honden. Zo iemand kwam ik regelmatig tegen tijdens mijn wekelijkse zondagochtendloopje. Hij had altijd twee hondjes bij zich. Als hij mij in het vizier kreeg sprak hij ze rustig en vriendelijk toe waarop ze vrijwel direct langs de kant van de weg door hun pootjes zakten. Waarschijnlijk wist hij ook dat zijn hondjes niet agressief naar mij toe zouden komen rennen. Toch spoorde hij ze aan om te gaan zitten, wat een dikke duim omhoog verdiende. Maar doorslaan, door ze te vertroetelen zoals ik vanmorgen deed bij het hondje van de mevrouw, is een kant van mij die tot nog toe verborgen was.
Soms is het mooi als een slapende hond wakker wordt gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten