Avondje spareribs

"Waar is Gordon?" We zitten om een ronde tafel in het midden van een restaurant ergens in het mooie Westerkwartier. Een hoogblonde dame van 50+ met een te kort jurkje met tijgerprint en witte cowboylaarzen, die er eveneens te gast is, is zojuist opgestaan van haar zitplaats en loopt langs haar tafelgenoten om hier een daar een praatje te maken. Ze zou regelrecht uit het programma 'Hotter than my daughter' gelopen kunnen zijn vandaar dat één van de mannen aan onze tafel zich afvraagt of Gordon hier dan ook ergens rond zal lopen.  

Een etentje met drie van mijn vier mannen, de buurman en de buurvrouw. Het idee hiervoor ontstond twee weken geleden toen zij spontaan op zondagmiddag een borrel bij ons kwamen drinken. Zij wisten waar de lekkerste spareribs uit de omgeving werden geserveerd en al snel ontstond het idee om deze samen te gaan eten.

De buurvrouw is iets later aangeschoven. Zij komt van een afspraak uit Venlo en heeft een autorit van ruim twee en half uur, zonder lenzen maar met regenbuien, achter de rug. Het donkere biertje wat ze bestelt heeft ze dubbel en dwars verdiend. De avond ervoor had  ze samen met drie anderen zeven flessen wijn weg gespoeld wat haar doet besluiten om het vanavond bij één enkel drankje te houden.

Na een stokbroodje dienen de spareribs zich aan, die in een enorme berg op de borden worden voorgeschoteld. De bijgeleverde friet, aardappeltjes en groente vallen er bij in het niet. Optimistisch beginnen we de maaltijd maar voor ons allen geldt dat het oog groter is dan onze maag wat tot resultaat heeft dat we noodgedwongen moeten stoppen met het oppeuzelen van het malse vlees, dat zo gaar is dat het bijna van de botjes glijdt. Jammer van het lekkers dat, als we niet ingrijpen, regelrecht in de vuilnisbak zal verdwijnen. Als snel komen we tot de conclusie om hier een stokje voor te steken en te vragen of we het mee naar huis mogen. Dat blijkt geen enkel probleem en in een mum van tijd liggen er twee zakjes met ingepakt vlees op onze tafel. Ruimte voor een toetje is er altijd en vijf van ons maken daar nog gebruik van.

De zaak is op een paar gasten na al bijna leeg als we de zaak verlaten. Ook de overjarige, gejurkte blondine is met haar gezelschap in geen velden of wegen meer te bekennen. Vandaag besloot ik ook een jurkje te dragen. Ik ontving complimenten van mijn zoons over deze outfit en daarbij meldde mijn jongste dat naast dit jurkje de rokjes en de broeken die ik draag, mij ook altijd goed staan. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik binnenkort in Gordons programma zal verschijnen. Bovendien heb ik geen dochters.