De kunst van mindfulness

Sommige processen moet je gewoon hun werk laten doen en niet verstoren door er kunstmatig in te gaan wroeten. Als je dat namelijk doet zou het beoogde resultaat wel eens uit kunnen blijven of is het gevaar dat het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken gebeurt, de zogenaamde averechtse werking. 

Bovenstaande was een onderdeel van een gesprek wat ik vandaag had met een goede vriendin tijdens onze wandeltocht. Ze vertelde enthousiast over de mindfulcursus, die zij momenteel volgt en ik was en ben een nieuwsgierige volger van haar bevindingen. Ze beschreef een prachtige metafoor van een glas met troebel water. Als je er in gaat roeren zal er - afgezien van de storm er in -  niks veranderen aan de staat van het water. Laat je het staan dan zakt de troebelheid en wordt het water weer helder. 

Toen ik vanochtend op de afgesproken tijd bij haar voordeur stond was ze nog in geen velden of wegen te bekennen. Nadat haar partner mij binnen had gelaten wachtte ik in haar gezellige, gastvrije en 'plof maar neer' keuken. Na een tijdje kwam ze van boven met een stapeltje wasgoed in haar hand, dat ze na haar begroeting in de daarvoor bestemde machine stopte. Tijdens het poetsen van haar tanden kletste ze er zodanig op los dat de mix van water en tandpasta in een stroompje uit haar mond naar beneden gleed. Nadat het gebit weer schoon, haar kin weer droog en haar adem weer fris was stond het volgende projectje op stapel. Het vinden van haar jas. Want lag die nou nog in de auto of hing hij gewoon aan de kapstok?  Gelukkig kwam hij na wat trek- en plukwerk tevoorschijn onder een stapeltje soortgenoten. Haar wandelschoenen voor de dag halen was deze keer een fluitje van een cent. Ik volgde dit proces met het grootst mogelijke geduld en verstoorde het niet door haar op te jagen en haar onder de neus te wrijven dat ze niet klaar stond toen ik aankwam. Ook al deed ik dat wel dan zou dit geen enkel effect hebben op haar handelen.  In die zin heeft zij (en ik in dit geval ook niet) helemaal geen trainingen nodig om mindful te zijn, ze is het al op veel fronten. 

Dingen nemen zoals ze zijn, leven en laten leven, processen laten gebeuren, situaties van een afstand bekijken en daarin niet actief iets doen zonder te oordelen. Als iets moet gebeuren gebeurt het toch wel op de bestemde tijd en op de manier waarop dat moet gebeuren. Of dat helemaal waar is weet ik niet maar die denkwijze kan wel zorgen voor een hoop rust en de waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

Op de terugweg van de wandeling pakten we nog een terrasje. De warmte van de zon was eigenlijk het enige wat we nu nodig hadden. De rijkelijk aanwezige gesmolten gorgonzola op het geserveerde broodje van mijn wandelmaatje was net iets over de top waardoor ik zomaar braakneigingen had kunnen krijgen. Ik koos er voor om dat proces voor te zijn en weg te kijken. Maar toen ik eerder vanochtend het kwakje tandpasta zag stromen had ik geen enkele drang om over mijn nek te gaan en liet het voor mijn ogen passeren. Was dat mindful?