Groot, groter, grootst

'Dit zijn trouwens vier voor één euro', zegt het meisje bij de servicebalie terwijl ze het zakje met twee gesuikerde donuts omhoog houdt. 'Dus u kunt er nog twee bijhalen, de prijs blijft gelijk'. Ik kijk op van mijn kar die ik bezig ben te vullen met de reeds afgerekende boodschappen. Mijn gedachten gaan in kringetjes met vragen als: 'Heb ik er echt 4 nodig? Blijven ze niet liggen thuis en gooi ik ze dan alsnog weg? Maar als het dezelfde prijs is ben je toch gek als je ze niet neemt? Heb ik zin om ze nog op te halen, ik wou er toch maar twee?' Plus dat de rij klanten achter mij moet wachten omdat ik zo nodig moet pakken waar ik recht op heb. Ik besluit de knoop in mijn hersens door te hakken, gris het zakje uit de handen van verkoopster en snel de winkel in. De mevrouw achter in de rij kijkt me in het voorbijgaan aan en volgt me met haar blik richting de bak met donuts. Als ik terug loop kijkt ze nog steeds. Eén van de redenen van mijn terughoudendheid. Ik meen te weten wat ze denkt. Dat ik daar schijt aan zou moeten hebben weet ik wel maar toch zit die gedachte niet automatisch in mijn systeem. 

Mijn besluit om toch terug de winkel in te gaan was niet weloverwogen maar meer eentje van 'ach vooruit dan maar'. Achteraf wist ik ook wel van de vier voor één euro maar ik had er nu maar twee nodig dus vergat ik die prijs blijkbaar, ook omdat ik het niet belangrijk genoeg vind om dat te onthouden. Tot de mensen die alle folders uitpluizen om te kijken waar de cola het goedkoopst is of überhaupt weten wat die normaal kost behoor ik niet. Ik weet eigenlijk nooit iets van aanbiedingen, prijzen en voordeeltjes. 

Ik ken mensen die eens hadden bedacht dat het voordelig was om groot in te kopen bij een groothandel en daarvoor een grotere vriezer aan moesten schaffen om de aangekochte spullen te bergen. Vervolgens paste die niet meer in hun bijkeuken en werd er naast hun huis een schuur gebouwd voor de megavriezer. Heel lucratief.
Ik noem dat grootheidswaanzin.