Oog hebben voor

Een mooie voorjaarsmiddag in het bos. Het picknickbankje op de open plek en de zon die zijn best doet om door de wolken te breken nodigt uit om er even op plaats te nemen. Wandelende mensen met of zonder kinderen, spelende hondjes en een enkele fietser passeren de revue. Ongeveer tien meter van ons vandaan staat een zelfde bankje. Een stel, ik schat in de dertig, komt aangelopen en gaat er op zitten. Met de rug naar ons toe staren ze recht voor zich uit. Gezien de bewegingen die de man maakt, probeert hij met zijn telefoon de perfecte foto van het vennetje, dat voor hen ligt, te schieten. Na een tijdje legt de vrouw haar linkerhand op de rechter bovenbeen van haar partner en haar hoofd gaat richting zijn schouder. Even blijft ze zo zitten maar als ze geen enkele respons van hem ontvangt besluit ze haar hand terug te trekken en de omgeving in zich op te nemen. 

Mijn wandelmaatje en ik beschouwen het tafereel aandachtig en kennen elkaar zo goed dat we van elkaar weten dat we op dit moment hetzelfde denken, waarbij onze gedachten in eerste instantie uitgaan naar de gevoelens van de vrouw. 

Is zien en gezien worden niet de kern waar het in een relatie om draait? 
De man zag weliswaar van alles maar reageerde niet toen zijn vrouw zijn aandacht vroeg. Even een knuffel of zijn hand op de hare was genoeg geweest om haar geliefd te laten voelen. De foto was misschien volmaakt maar de herinnering er aan was nog beter geweest als hij ook maar iets van affectie had getoond aan degene die dat nodig had.