Je eigen (ape)kop volgen

'Waarom rij je hier maar 100 als je 120 mag?' zegt mijn 87e jarige moeder die naast mij zit terwijl ik haar auto bestuur. 'Ik vind dit denk ik een beetje spannend, al die auto's links en rechts', antwoord ik. Ze zegt niks maar denkt er het hare van. Een ervaren rijdster als zij zwicht niet voor het overige verkeer, houdt alles wat er om haar heen gebeurt goed in de peiling en vindt het geen probleem om het gas goed in te trappen, zeker als dat toegestaan is.

Het is zaterdagmiddag en ik breng haar naar een vriendin in Voorschoten met wie ze de volgende dag naar Sint Maarten vliegt. Ik word vergezeld door een vriendin die op de achterbank geniet van de interactie tussen moeder en dochter. De meneer van de navigatie zegt dat we de rechterbaan moeten nemen terwijl mijn moeder toch zou zweren dat dit de verkeerde kant op is. 'Zal ik hem negeren en 'jouw' route aanhouden?' vraag ik haar. 'Soms is het beter om niet naar een man te luisteren en je eigen weg te volgen', ga ik verder. Mijn moeder is het daar mee eens maar zegt: 'Nee, toe maar, kijk maar waar hij ons heen leidt'. Het gemurmel gaat nog even door als ze merkt dat we omgeleid worden en minstens een half uur later dan verwacht op de plaats van bestemming komen waar we warm onthaald worden door haar reismaatje. Mijn moeder ziet toch wel wat op tegen de vliegreis en heeft op aanraden ter verkoming van dikke enkels en voeten steunkousen aangeschaft. Ik had een paar professionele bij de ANWB gezien maar omdat deze uitsluitend in het zwart verkrijgbaar waren ging ze naar de Hema voor huidkleurige. 'Als het helpt doe ik wel twee paar over elkaar, ik ben niet van de zwarte kousen' klinkt het resoluut en lachend én ik neem mijn stok mee in het vliegtuig, dan laten ze mij net als de vorige keer voor gaan. 'Pas je een beetje op haar?' vraag ik aan haar reisgenote. 'Ik denk dat ze op mij moet passen, zij is de oudste', zegt ze ad rem.  Deze reis gaat zonder enige twijfel helemaal goed komen.

Mijn vriendin en ik rijden verder naar Monster aan zee waar we in het huis van mijn zus en zwager een nachtje blijven logeren om nog even het strand en wat gezelligheid mee te pikken. 'Ik ben helemaal fan van je moeder', zegt ze. 'Zo wijs, mooi, stoer en eigenzinnig.' Ik kan het alleen maar beamen. We moeten nog even lachen om het verhaal wat mijn moeder eerder deze middag vertelde. Zij werd vroeger als kind (evenals haar oudere zus) op weg naar school nageroepen met 'Apekop'. Ik heb dit woord even gegoogeld en de betekenis is een stuk positiever dan het woord in eerste instantie doet vermoeden, namelijk ondeugend, sympathiek maar guitig iemand. 
Het klopt.