Een weekend in Mokum

'Er is een probleem', zegt de conducteur als hij op het uitgeprinte ticket kijkt wat ik hem zojuist aangereikt heb. We kijken hem verwachtingsvol aan in de hoop dat hij iets gaat zeggen waardoor de kwestie gemakkelijk op te lossen is. 'Jullie zitten Eersteklas', grijnst hij. Met een zucht van opluchting pakken we onze bagage en zoeken een plekje in de Tweedeklas waar net als in de Eersteklas een S van Stiltecoupé op het raam staat vermeld. Daar kwamen we pas na minstens een kwartier achter nadat we ongelimiteerd onze stembanden hadden gebruikt. 

Het begin van een vriendinnenweekend met de trein naar Amsterdam. Op het perron in Groningen heb ik een warm weerzien met mijn nichtje, die op zaterdag kioskmedewerkster is en ons met een gratis cappuccino de trein in stuurt. Nu we, dankzij de oplettende conducteur, op de juiste plek zijn beland gaat onze reis in een regenachtig weertype langs de mooie gebieden die Nederland rijk is. Bij Schiphol stappen we uit om in zes minuten vanaf daar naar Hoofddorp af te reizen waar ons hotel op loopafstand van vijf minuten is gelegen. Het zonnetje is inmiddels doorgebroken en nadat we onze spullen hebben achter gelaten op de hotelkamer willen we richting de hoofdstad. Een rasechte Amsterdamse buschauffeur brengt ons, bij gebrek aan een trein, die als gevolg van een ongeluk niet rijdt, naar de tramhalte voor de tram naar de binnenstad. Tijdens de rit slaat de schrik me plotseling om het hart als ik er achter komt dat mijn telefoon nergens te vinden is. Alle zakjes, tasjes en ritsjes worden in het kwadraat gecheckt maar ik moet de harde realiteit onder ogen zien dat het toestel echt niet meer in mijn bezit is. Hoewel de neiging groot is te verzanden in een 'oh wat stom, dat heb ik weer' zelfbeklag en dito veroordeling besluit ik dit nu niet te doen. Mijn vriendin houdt mij met haar pragmatische aanpak op de been en stelt voor om de contacten die ik het meest gebruik een bericht te sturen over mijn recente staat van tijdelijk onthand zijn én te bellen met de kiosk op station Hoofddorp met de vraag om gevonden voorwerpen. In de binnenstad slenteren we wat langs de winkeltjes en komen uit in een restaurant waar we op de eerste verdieping genieten van uitstekende hapjes en drankjes. Het lukt goed om de avond niet te laten vergallen door een dood apparaat, wat vervangbaar is. Tijdens de maaltijd gaat de telefoon van mijn vriendin af. Het is mijn echtgenoot, die doortastend als hij is, meermalen mijn telefoonnummer heeft gebeld en respons kreeg. Het toestel is gevonden,bij de bushalte in Hoofddorp en was afgegeven aan een conducteur, die het vervolgens mee naar huis had genomen. Deze geweldige man vond het geen probleem om het af te geven in het hotel waar we verbleven. Zo gezegd, zo gedaan en na wat berichten met de man over en weer zou ik laat op de avond weer verenigd worden met mijn telefoon. Credits voor de eerlijke vinder, de aardige conducteur, mijn coöperatieve echtgenoot en mijn steunende reisgenoot die meermalen uitsprak het gevoel te hebben dat het toestel wel weer terecht zou komen. 

Na te dure wijn op een terras waar de lange blonde haren van mijn vriendin door menig voorbijganger bewonderd worden is het tijd om te gaan en na een korte treinreis komen we op onze hotelkamer. De in- en uitademingstechniek van mijn slaapmaatje, die gepaard gaat met een structurele zachte keelklank is blijkbaar zo rustgevend dat ik  uiteindelijk ook in slaap val. Mijn kamergenoot, van het type 'als ik mijn kussen ruik dan slaap ik' is dan al lang in een ver dromenland verzeild geraakt.

De volgende ochtend worden we verrast door een stralende zon. Na een rijkelijk ontbijt -  in een eetzaal waar een look a like van Mister Bean ondanks het uitgebreide assortiment aan verschillende broodjes slechts een bakje yoghurt naar binnen zit te werken én ik door mijn reisgenoot genegeerd word als zij ervoor kiest om alleen fruit voor zich zelf te gaan halen maar dit na enig gesputter van mijn kant meer dan goed maakt - maken we ons op voor een hele dag en avond in de mooie hoofdstad. Door de drommen mensen banen we ons een weg naar de Dam waar we met een bakje koffie één van onze fijnste hobby's gaan beoefenen, namelijk mensen kijken. Hoewel we deze activiteit een hele dag zouden kunnen volhouden staat er ook nog iets anders op het programma, een bezoekje aan  Madame Tussauds waar we tussen de wassen beelden een reis maken van het verleden naar het heden. Na een fikse wandeling naar het Vondelpark is het liggen op een kleedje voorzien van chips, chocola en water een welkome afwisseling in ons schema. Ons vetgehalte wordt, terug in het centrum, nog meer op pijl gebracht door een puntzak Vlaamse friet met een klodder mayonaise waar je u tegen zegt. De man in de snackbar zou toch zweren dat we tweelingen zijn en twaalf euro lichter zoeken we een plekje bij het water om verder op gewicht te komen. Een kalende man, zonder enige twijfel zo stoned als een garnaal of een kanarie zorgt met zijn gitaar en ongecompliceerde zangkunsten voor een muzikale omlijsting als hij recht tegen over ons plaats neemt. Leuk voor even maar niet te lang want er wacht ons nog een wandeling naar Carré waar de muziekgroep Haevn op ons wacht. Tijdens de wandeling is de Albert Heijn een gewilde tussenstop voor een toiletbezoek en een paar ons lichter komen we aan bij het mooie theater aan de Amstel. De hoge verwachtingen komen meer dan uit als we ons, ondanks de slechtzittende stoelen in de steile theaterzaal, laten vermaken door de overweldigende zang, muziek en show van deze aanstormende talenten, die hun geplande concert al binnen vier dagen hadden uitverkocht. Na deze sensatie gaan we terug naar het hotel maar niet voordat we er achter komen dat het display naast het poortje op het station vermeldt dat mijn vriendin niet ingecheckt heeft en nu dus ook niet kan uitchecken. Dan maar samen met één ov chipkaart en als een soort van Siaiamese tweeling - de man in de snackbar had een punt - en in polonaisevorm glippen we snel tussen de deurtjes door met het doel om zo snel mogelijk dit terrein onder hilarische Annelies van der Pies omstandigheden te kunnen verlaten. Na deze enerverende dag vallen we als blok in slaap om de volgende dag terug te reizen naar het hoge noorden. In de trein kopen we een kop koffie bij een spraakzame, vrolijke jongeman die zijn geluk in de liefde niet onder stoelen of banken steekt. Door zijn open en spontane houding vergeten we voor het gemak dat het voorgeschotelde drankje eigenlijk nergens naar smaakt. 

Als we weer thuis zijn blikken we kort terug op de afgelopen dagen waar we via een verloren telefoon bevestigd kregen dat er nog eerlijke mensen bestaan. Ik noem nagenoeg nooit namen in mijn blogs maar voor deze keer maak ik graag een uitzondering. Conducteur Michael uit Hoofddorp (evenals de anonieme vinder) bedank ik uit de grond van mijn hart. Dat dit een bloemetje verdient staat buiten kijf. Vandaag heb ik deze daad bij het woord gevoegd. Blijkbaar houdt hij van tulpen want ik kreeg een bericht met een bedankje waar de foto van de bloemen bijgevoegd was.