Als kind kreeg ik van mijn opa en oma een zilveren armbandje met mijn naam erop. Ik had het altijd om, ook als ik in bomen klom of hutten bouwde. Niet zo slim want er kwam een dag dat ik het kwijtraakte. Ondanks meerdere zoekpogingen vond ik het nooit weer terug. Mijn grootouders vonden dat blijkbaar sneu want ik kreeg een nieuwe. Ze moeten bij de aanschaf gedacht hebben dat het niet verstandig was om voor mij opnieuw een zilveren sieraad te kopen want ik kreeg daarvoor een nepzilveren exemplaar in de plaats.
Ik heb blijkbaar iets met kwijtraken. Helaas ontkomt zilver daar ook niet aan. Zo ben ik ook eens een zilveren ring en nog maar recent een zilveren slavenarmband kwijtgeraakt. Elke keer steekt dat want naast de pijn als gevolg van het verlies van iets kostbaars, veroorzaakt mijn al of niet aangeboren klunzigheid een soort altijd aanwezige onrust omdat ik bang ben om iets te verliezen. En dat is nou juist iets wat ik wél eens kwijt zou willen raken.
Vorige week kreeg ik van mijn oudste zoon als verjaardagscadeautje een armbandje van echt zilver. De angst voor verlies van het sieraad werd vooralsnog verdrongen door gevoelens van vertedering die zijn gebaar bij mij aanwakkerden. En dat soort gevoelens hoop ik nou nooit kwijt te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten