Elke keer als ik op mijn werk een bezoekje aan het kleinste kamertje breng is het hetzelfde ritueel. Als ik eenmaal zit moet ik nog een keer checken of ik deur wel goed op slot heb gedaan. Een snelle blik naar links vertelt mij in de meeste gevallen dat het knopje overdwars ligt. Dan pas zit ik rustig. Ja, je moet er toch niet aan denken dat je collega's - hoe leuk ze ook zijn - binnenkomen terwijl je je ding zit te doen? Soms, als ik lekker bezig ben om wat lichter te worden, word ik toch nog gestoord. Dat is door de deurkruk die met een harde beweging naar beneden wordt gedrukt; aan de buitenkant is namelijk lastig te zien of het toilet wel of niet bezet is. En steeds word ik er weer door opgeschrikt om daarna een zucht van verlichting te slaken en te vervolgen waar ik mee bezig was.
Vaak moet ik nog denken aan wat één van mijn collega's vertelde toen zij de deur van het toilet opendeed en een toiletterende beroepsgenoot aantrof. Deze dame, al jaren niet meer werkzaam bij ons, gilde het uit. Ik denk dat ik hetzelfde zou doen en geloof me, dat wil je niet. De beide collega's zijn er voor zover ik weet nooit meer op terug gekomen. Ik denk dat ik er na het incident hartelijk om zou kunnen lachen. Als je het er nooit meer over hebt kan het zo ongemakkelijk worden in de omgang lijkt mij.
Voorlopig is de kans miniem dat ik gespot word op een 'open' toilet, tenzij ik alleen maar even in de spiegel wil staren om te kijken of mijn haar nog goed zit.
Ook als ik een gekke bek naar mezelf wil trekken zal ik mezelf heel zorgvuldig insluiten. Geen collega die daar op zit te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten