Als ik me richting de kassa beweeg en er eentje kies die het minst druk is, doemt er uit het niets een mevrouw op. Ze heeft een paar boodschapjes in de hand. Haar blik gaat richting de inhoud van mijn kar. Even twijfelt ze maar dan schuifelt ze voor me langs.
‘Oh’, klinkt het enigszins verbaasd uit mijn mond.
Ze kijkt mijn kant op. Ik bespeur geen enkele emotie als haar ogen de mijne treffen.
Snel draait ze haar hoofd weer om en zet haar spullen op de band.
Verbijsterd is een groot woord maar toch ben ik lichtelijk met stomheid geslagen. Ook als ze achter mij was gaan staan had ik haar zonder twijfel voorrang verleend. Het feit dat ze dit nu zelf neemt wekt bij mij toch een lichte irritatie op.
De mintgroene crocs die ze draagt helpen niet echt om dit te verminderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten