Tussen lijn 3 en 11

Hijgend plof ik neer op het bankje als ik lijn 3 voor mijn neus zie wegrijden.

‘Het is toch belachelijk, vier minuten te vroeg!’ zeg ik tegen een grijzende meneer die staat te wachten.

‘Ach maar nu heb je even de tijd om naar dat gebouw te kijken.’ Hij wijst naar de overkant. Nog helemaal in tact, niet plat gebombardeerd in de oorlog. Prachtig hè?

We kijken en zwijgen.

‘Maar ik snap wel dat het vervelend is hoor, zegt hij na een tijdje en verdwijnt in lijn 11.

Lijn 3 komt aanrijden. Ik kom pas omhoog als de laatste persoon is ingestapt.

Ik kan nog net mee.