Depressie als hype?

'Een depressie is helemaal in en hip hè?' Deze vraag had iemand gekregen die een depressie achter de rug had en hier een column over schreef. Om de redenen dat je ineens zoveel hoort over de ziekte, dat allerlei bekende Nederlanders uit de kast komen en niet te vergeten het Depressiegala dat begin dit jaar werd gehouden.

Voor mij een mooie aanleiding om er ook iets over te schrijven. Als ervaringsdeskundige, ik heb er meerdere gehad, kan ik zeggen dat het hebben van een depressie alles behalve hip is. Ik voelde me moe, niets waard, besluiteloos en schuldig omdat ik niet kon zijn wie ik wou zijn.  Ik haatte de vogels die floten, ik kon geen muziek meer verdragen en het doen van een korte wandeling was een immense opgave. Lachen was iets wat ik ooit eens in een ver verleden had gedaan, hoe ik dat moest doen en met welke reden, was ik totaal kwijt geraakt. En dat maakte dat ik voor mijn gevoel nog verder naar beneden denderde. Ik lag veel op bed, niet omdat ik dat fijn vond, ik vond namelijk niks fijn maar omdat ik daar niets hoefde en me af kon sluiten van de wereld om me heen. Dat voelde niet goed, vooral ook niet ten opzichte van de mensen die het dichtst bij me stonden maar er was voor mij geen alternatief. Mijn strijd tegen het accepteren van het pijnlijke feit dat ik echt ziek was én dat er geen uitzicht was op een vlotte genezing, was een innerlijk gevecht wat maanden duurde. Toen ik uiteindelijk onder ogen zag dat ik niet anders kon doen dan me hierbij neer te leggen, zette de verbetering heel langzaam in. Opeens voelde je je een paar minuten goed. Of je kwam erachter dat je een gedeelte van een liedje mee neuriede, om daarna weer in het gat te vallen, omhoog te klauteren, weer te vallen en dat in een steeds terugkerend proces.

De professionele hulpverlening met haar 'we weten wel wat goed voor je is' houding vond ik over het algemeen betuttelend en werkte averechts in mijn genezingsproces. Want ik wist natuurlijk prima dat het goed was en is om een beetje, zo goed en kwaad als dat ging, in de running te blijven. Maar het ontbreken van het inzien van het nut en de lol daarvan is juist kenmerkend voor de ziekte. Uiteraard deed ik mijn best en ging ik toch af en toe iets ondernemen. Maar niet omdat een hulpverlener aan mij vroeg of ik een activiteit kon bedenken die ik zou kunnen doen zodat hij of zij die vraag weer af kon tekenen in het dossier. 'Het valt niet mee, een depressie....', zei één van de zorgverleners eens op denigrerende toon met het doel mij van de bank af te krijgen. Als ik er toen toe in staat was geweest had ik dat laatste ter plekke met hém gedaan. 
 
Waar ik wel iets aan had was als een dierbaar familielid, vriend of vriendin naast mij ging staan of zitten en mij een luisterend oor, een arm of een schouder bood. Er gewoon zijn, zonder ongevraagde adviezen te geven is iets wat mij steun gaf en dat ik daarbij mijzelf kon zijn en er niet geoordeeld werd over mijn huilbuien of intrieste gevoel. En dat zij tegen me zeiden dat het allemaal weer goed met mij zou komen en dat vertrouwen naar mij uit spraken. Hoe moeilijk dat ook was want als je op de bodem van de put zit is het lastig voor te stellen dat je op den duur kunt gaan klimmen, laat staan dat je ooit eens de top van de berg weer kunt zien en zelfs aan kunt raken. 

Depressie een modeziekte? Nee, wel uiterst modern om de ziekte uit de taboesfeer te halen.