Geen Sarah

Nu de datum steeds dichterbij komt heeft het geen zin meer om mijn kop in het spreekwoordelijke zand te steken. Vluchten heeft geen enkele zin, ik zou ook niet weten waar naartoe en dus ben ik genoodzaakt om het voldongen feit onder ogen te zien. Tot die tijd zullen er nog enkel stuiptrekkingen zijn en op de dag van de waarheid zal ik mij volledig overgeven. 

Voor zover ik weet heb ik in mijn familie en vriendenkring geen personen die het leuk vinden om een afgrijselijke opblaaspop te plaatsen of mijn huis met spandoeken en andere tierlantijnen te bevuilen. Al was dat wel het geval dan kon ik me er gelukkig toch niet aan ergeren omdat ik de bewuste dag niet thuis zal zijn. Ik heb daar sowieso nooit de lol van ingezien. De poppen die Sarah moeten voorstellen zien er altijd uit als oma's van ongeveer twee eeuwen geleden toen vrouwen van vijftig oud en bijna afgeschreven waren. De pop is absoluut niet mee ontwikkeld, heeft altijd een grijze knot op haar hoofd, een rond brilletje op haar neus en oogt alsof ze zich uitsluitend achter een rollator kan voortbewegen. Ik begrijp niets van die neerbuigende persiflage. Humor uit het jaar nul.
 
Hoewel ik alle clichés zoals ' je bent zo jong als je je voelt' en 'vijftig is het nieuwe veertig'  meermalen langs heb horen komen als het onderwerp waar dan ook ter sprake kwam geef ik ruiterlijk toe dat ik het moeilijk vind om de leeftijd te accepteren. En daarbij kom ik in tweestrijd met mezelf omdat ik eigenlijk vind dat dat niet mag aangezien ik gewoon blij mag zijn dat ik het gehaald heb. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze waarheid momenteel nog ondergesneeuwd wordt door het zogenaamde 'V' woord. 

'Het is maar een getal', zei een vriendin, die zelf begin veertig is en in die zin wellicht gemakkelijk praten heeft. Toch heb ik besloten deze uitspraak als uitgangspunt te nemen voor de rest van mijn leven. Sommige Sarahs die ik tegenkom zijn namelijk nog lang geen vijftig.